Τάσος Γαλάτης: Στύσεως εγκώμιον

Όσο και να με τρομοκρατούσαν στο κατηχητικό
με τους επικρεμάμενους κινδύνους
που απειλούσαν την έμφυτη ροπή μου προς την αμαρτία
η εφηβεία μου αναδεικνυόταν τελικά πιο κραταιή
από τις ταξιαρχίες των αγγέλων
και τα σμήνη των Χερουβείμ και Σεραφείμ.

Παρά τις άδολες όσο και μάταιες προσευχές μου
η φύση μου δεν έπαυε ούτε στιγμή να διεγείρεται
θρασεία και ανυπάκουη όπου και να βρισκόμουνα
στο δρόμο, στο λεωφορείο, στο σχολείο
ανελλιπώς δε στην εκκλησία.
Στις πλέον κατανυκτικές στιγμές
με τα σχοινοτενή εκείνα, κύριε ελέησον, τα δι’ ευχών και δόξα σοι
τα θυμιάματα και τις γεμάτες συντριβή γονυκλισίες
μού ήταν διαρκώς τσαντήρι
όπως αδιάντροπα χυδαιολογούσαν τότε
οι πιο ξεσχολισμένοι από εμένα μάγκες
ενώ εγώ σιωπούσα πάντοτε κόσμιος και καυλωμένος.

Η κατά μόνας διέξοδος σπανίως με λύτρωνε
καθώς ακολουθούσαν αδυσώπητες οι τύψεις
ιδίως τις νύχτες όταν χρειαζόταν να διασχίσω το σπίτι ακροποδητί
για να βρω την τουαλέτα στη βεράντα ή στο μπαλκόνι
θέσεις επίλεκτες για τις πιεστικές ανάγκες
σύμφωνα με τις προδιαγραφές της οικοδομικής στις λαϊκές συνοικίες.

Παρά ταύτα λίγο αργότερα ή σχεδόν αμέσως
το χαρμόσυνο μαρτύριο επαναλαμβανόταν'
η εξεγερμένη σάρκα μου κατήγε νέους θριάμβους
ακατάβλητη από τις επιθέσεις των αγγέλων
και τα ρητά των ευαγγελιστών και των προφητανάκτων που αποστήθιζα
κι έτσι απαλλάχτηκα εν τέλει από την κόλαση
πού πια καιρός μέσα στην τόση καύλα
να με απασχολήσουν οι ραδιουργίες του Εωσφόρου
η μετά θάνατον ζωή κι όλες οι άλλες μεταφυσικές αηδίες.