Λορέντζος Μαβίλης: Ἕρμονες

Ὀνειρεμένα, λυγερὴ μυρίκη,
τὴν ὡραία ἀντιφεγγίδα σου στοιχειόνει
ἡ ἀκύμαντη ἅρμη, ὡς μὲ κάτασπρα χιόνι
λουλούδια κλεῖς μαύρης σπηλιᾶς τὴ φρίκη.
Σμίγεις πνοὲς μὲ τὸ ἀφροδίσιο φύκι
καὶ ὁ ξέχυτος βράχος ποὺ ἐσὲ κουπόνει
χρυσόνεται ὅλος ὅταν σουρουπόνει
χωρὶς ἀχτίδα ἡλιοῦ σ' ἐσὲ ν' ἀφήκῃ.
Ἔχ' ἡ γῆ γλύκες ποὺ ἄλλη δὲν αἰστάνθη
ψυχὴ παρὰ ἡ φιλέρημη, ἡ ἀνυφάντρα
τῶν ὑπέργειων ὀνείρων, καὶ μὲς τ' ἄνθη
τοῦ ἴσκιου, στὸ ἔμπα ἀπὸ τ' ἀπόκρυφ' ἄντρα
τὸ μυστήριο ἁπαλὰ τὴν ἀγκαλιάζει·
γένετ' ἕνα μ' αὐτὸ καὶ ἀναγαλλιάζει.


Πηγή