Κώστας Λειβαδάς: Από την άλλη αυτό που βρίσκω ακαταμάχητο στην ποίησή σας και σας διακρίνει ιδιαίτερα είναι αυτή η ανθρώπινη, φωτεινή εν τέλει, επικράτηση, η λύτρωση της εξομολόγησης, που σε άλλη σπουδαία, βαθειά ποίηση συχνά δε γινόμαστε κοινωνοί της.
Ντίνος Χριστιανόπουλος: Δεν αποκλείεται. Γιατί εγώ βέβαια - και σ' αυτό τώρα απαντώ σε μια ποιήτρια η οποία μου έστειλε την ποιητική της συλλογή - θα σου πω το εξής: Στο πρώτο της ποίημα είχε έναν στίχο: “πρέπει να αποφεύγω να μιλώ για τα μεγάλα μου μυστικά”, λέει ο στίχος. Και της απαντώ: “Μα η ποίηση είναι ακριβώς το αντίθετο πράγμα: Να μιλάς για τα μεγάλα σου μυστικά. Αυτός είναι ο χώρος που σε βοηθάει να μιλήσεις γι' αυτά. Που αλλού θα μιλήσεις; Στα σαλόνια; Θέλω να σου πω αυτό το πράγμα: Αυτά που μου ζητάς, τα πιο πόλλα, δεν τα ξέρω. Αλλά είτε τα ξέρω, είτε δεν τα ξέρω, εκείνο που ενδιαφέρει είναι, για μένα τουλάχιστον, όχι απλώς η αλήθεια – αυτό από μόνο του δε μου λέει τίποτα – το “λέω απλά την αλήθεια” αλλά η εξομολόγηση. Η εξομολόγηση, στην κυριολεξία, έχει σημασία. Διότι η εξομολόγηση, καλώς ή κακώς, έχει σχέση με την ποίηση και αναρωτιέμαι πώς κάποιοι ήθελαν να ασχολούμαι με την ποίηση αλλά όχι εξομολογούμενος.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου