Βασίλης Διαμαντόπουλος: Ο Παλιάτσος

«Γελάω που γέμισαν με κτήρια και μεγαθήρια όλοι οι τόποι
και κλαίω γιατί όσο μεγαλώνουν τα σπίτι τόσο μικραίνουν οι ανθρώποι.

Στην μασκαρόκοσμο που πάντα ζουν αντάμα,
αδέλφια δίδυμα, το γέλιο με το κλάμα.
Γελάω μ' αυτή τη κοινωνία που χουν φτιάξει
και μες στο γέλιο με το κλάμα έχω πλαντάξει.
Που την αξία των ανθρώπων την μετράνε
με την αξία της γραβάτας που φοράνε.

Γελάω με όλα μες στη γυάλα μα προπάντων
γελάω με τη μοίρα των γιγάντων
που αγνοούν, με τόσους γίγαντες μεγάλους,
τον Κοχ, τον Φλέμινγκ, τον Παστέρ και τόσους άλλους.
Μα κλαίω που αποδίδουμε τιμάς μεγάλας
μόνο στους γίγαντες του ντέρμπυ και της μπάλας.

Θα μου πεις "τα παιδιά τι φταίνε;".
Δεν φταίνε τα παιδιά, ποιός φταίει, ποιός φταίει...;
Σίγουρα κάποιος μεγάλος που μας στέλνει στα γήπεδα
και μ' ένα γκολ να χάσουμε τ' αυγά και τα πασχάλια μας
για να σκεφτόμαστε λιγότερο τα χάλια μας..

Γελάω χάσκοντας μπρος στις καφετερίες
με τους ζωόφιλους κυρίους και κυρίες
που οι πονόψυχοι δεν χάνουν ευκαιρίες
και προστασίας ζώων φτιάχνουν εταιρίες.

Μα να φροντίζουν τα μπουλντόγκ και τα κανίς τους
κλαίω που δεν άξιζες, ω άνθρωπε!, τον κόπον
και να ιδρύσει δεν εσκέφτηκε κανείς τους
μια εταιρία προστασίας των ανθρώπων.»