Υπάρχει τεράστια απόσταση ανάμεσα στον θρήνο και στον αποχαιρετισμό. Ο θρήνος σπάνια είναι δημόσιος, κι αν είναι, ενίοτε εμπεριέχει αρκετή υποκρισία ή σκοπιμότητα, ή έστω μια τάση drama queen. Ο αποχαιρετισμός όμως δηλώνει σεβασμό, γνώση, αγάπη. Κυρίως μια αρχοντιά από την πλευρά των ζωντανών, της αναγνώρισης ότι δεν "άνθησαν ματαίως" αυτοί που μόλις έφυγαν από τη ζωή. Δηλώνει επίσης μια προσπάθεια αποδοχής του θανάτου. Είναι η στιγμή που κι ο χειρότερος άνθρωπος δικαιώνεται. Τελειώνει η παρουσία του. Ακόμη κι εδώ όμως διαπιστώνω ότι καταφέρνουμε να χάνουμε το μέτρο. Είναι που αυτό το συνεχές lifestyle νεότητας των τελευταίων δεκαετιών μάς ξέμαθε να εκτιμούμε την παρουσία και τα χρόνια των ανθρώπων. Μας εμποδίζει να ομολογήσουμε το σημαντικό του βίου τους. Τελικά, κατάφερε να μας τρομάζει η απώλεια αντί να μας κάνει πιο δυνατούς.
Γι’ αυτό και οι νεότεροι προτιμούν να φλερτάρουν μέσω chatrooms. Άμαθοι να διαχειρίζονται την απώλεια. Την απόρριψη. Απροετοίμαστοι. Όλο και λιγότερο επιτρέπουν στον εαυτό τους να έρχεται αντιμέτωπος με τους αποχαιρετισμούς. Επιλέγουν να τους προσπερνούν. Σαν μαύρες τρύπες στις ζωές τους, αγνοώντας ότι, στο πέρασμα των χρόνων, αυτές οι μαύρες τρύπες όλο και θα αυξάνονται, μέχρι που όλη τους η ζωή θα είναι μια μαύρη τρύπα. Χωρίς μνήμη, χωρίς συναισθήματα, χωρίς παραδείγματα, χωρίς παρηγοριά. Ευτυχώς μέχρι τότε θα έχω αναχωρήσει κι εγώ.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου