Άλλοτε
εκρέμαγα
ένα νέο νερό στο πέτο μου,
αχνάρι της παραφοράς,
το κουρεμένο αύριο
Αλλά
η θέρμη της ρέμβης παραμένει
και τα μαλλιά σου ζώνουν μιαν ολάκερη ζωή
Αλλά
δεν γεφυρώνονται τα χάσματα,
δεν σπάνε και τα τείχη -
είμαστε πολύ μικροί
και δεν χωράω άλλο στη θύμηση
***
1η δημοσίευση στο fractalart.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου