Τι μπορείς να γράψεις πάνω στο βιβλίο ενός εντελώς αγνώστου

Πριν αρχίσω να δημοσιεύω βιβλία, έγραφα αφιερώσεις μόνο στα βιβλία που αγόραζα για να τα δωρίσω σε ανθρώπους που γνώριζα. Όπου, μια μέρα, βρέθηκα ξαφνικά να υπογράφω βιβλία για ανθρώπους που τα είχαν αγοράσει οι ίδιοι, ανθρώπους που δεν τους είχα ξαναδεί. Τι μπορείς να γράψεις πάνω στο βιβλίο ενός εντελώς αγνώστου, κάποιου που μπορεί να είναι οτιδήποτε ή οποιοσδήποτε, από κατά συρροήν δολοφόνος μέχρι ο Δίκαιος των Εθνών; «Φιλικά», αγγίζει τα όρια του ψεύδους, «Με θαυμασμό», δεν στέκει, «Θερμές ευχές», ακούγεται πολύ πατερναλιστικό και «Ελπίζω να ευχαριστηθείτε το βιβλίο μου!» στάζει γλείψιμο από το πρώτο γράμμα έως το τελικό θαυμαστικό. Έτσι, ακριβώς δεκαοκτώ χρόνια πριν, την παραμονή της πρώτης μου συμμετοχής ως συγγραφέα στην Εβδομάδα Βιβλίου, δημιούργησα το δικό μου είδος αφιέρωσης: την πλασματική αφιέρωση. Αφού τα ίδια τα βιβλία είναι καθαρή φαντασία, γιατί θα 'πρεπε οι αφιερώσεις να είναι αληθινές;
«Στον Ντάνυ, που μου έσωσε τη ζωή στην κοιλάδα Μπεκάα. Χωρίς τον αιμοστατικό επίδεσμο σου, τώρα δεν θα υπήρχαμε ούτε εγώ ούτε αυτό το βιβλίο».
«Στον Μίκυ. Τηλεφώνησε η μάνα σου. Της το 'κλεισα στα μούτρα. Μην τολμήσεις να εμφανιστείς ξανά μπροστά μου».

«Στη Σινάι. Θα αργήσω, αλλά σου άφησα τσουλντ στο ψυγείο».
«Στη Φέιγκε. Τι έγιναν εκείνα τα δέκα σέκελ που σου δάνεισα; Είπες δυο μέρες κι έχει περάσει ένας μήνας. Ακόμα περιμένω».
«Στην Τζίκι. Το παραδέχομαι, φέρθηκα σκατά. Αλλά αφού η αδελφή σου με συγχώρεσε, πρέπει να μπορέσεις να με συγχωρέσεις κι εσύ».
«Στον Αβραάμ. Δεν ξέρω τι λένε οι εργαστηριακές εξετάσεις. Για μένα, θα είσαι πάντα ο μπαμπάς μου».
«Μποσμάτ, παρόλο που τώρα είσαι με κάποιον άλλο, το ξέρουμε κι οι δυο μας καλά ότι στο τέλος θα ξαναγυρίσεις σ' εμένα!»
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, και μετά από την μπουνιά στη μούρη που μου κόστισε η τελευταία αφιέρωση, μάλλον δεν έπρεπε να γράψω ό,τι έγραψα στο βιβλίο που αγόρασε για τη φίλη του εκείνος ο μποντιμπιλντεράς με τις τετράγωνες πλάτες και το κούρεμα πεζοναύτη. ΑΝ και, κατά τη γνώμη μου, ο τύπος θα μπορούσε να κάνει μια πολιτισμένη παρατήρηση αντί να περάσει αμέσως στη βία.
Όπως και να 'χει, το πήρα το μάθημα μου, κάπως επώδυνα, είναι αλήθεια, και από τότε, στη διάρκεια της Εβδομάδας Βιβλίου, όσο κι αν το χέρι μου με γαργαλάει να γράψω στο βιβλίο που αγόρασε κάποιος Ντούντι ή Σλόμο κάτι του τύπου «Την επόμενη φορά που θα έχεις νέα μου, θα είναι από το δικηγόρο μου», παίρνω βαθιά ανάσα και γράφω «Θερμές ευχές». Βαρετό; Ίσως. Αλλά πολύ πιο ανώδυνο για τη μούρη.
Όποτε, αν η Μποσμάτ και ο μποντιμπιλντεράς ο φίλος της διαβάζουν αυτές τις γραμμές, θέλω να ξέρουν ότι έχω μετανιώσει ειλικρινά και θα 'θελα να τους ζητήσω, λίγο αργοπορημένα, συγγνώμη. Όσο για σένα, Φέιγκε, αν τύχει και το διαβάσεις αυτό, να ξέρεις ότι ακόμα περιμένω εκείνα τα δέκα σέκελ μου.

ETGAR KERET: ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Πηγή