Η May Roosevelt συναντά το Ντίνο Χριστιανόπουλο

Βγάλε τὴ στολή σου
βγάλε τὶς αρβύλες σου
ὁ ἔρωτας μᾶς θέλει γυμνοὺς

τί εἰρηνικὸ πλάσμα ποὺ εἶσαι χωρίς τὴ στολὴ
πόσο ἀνθρώπινα εἶναι τὰ πόδια σου χωρίς τὶς αρβύλες ―
μυρίζουν βέβαια μὰ εἶναι δική σου ἡ μυρωδιὰ
ἐνῶ οἱ ἀρβύλες μυρίζουν σφαγεῖο




Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,
ὁ νοῦς μου πάει στοὺς τσαλακωμένους,
σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ὧρες στέκονται σὲ μία οὐρά,
ἔξω ἀπὸ μία πόρτα ἢ μπροστὰ σ᾿ ἕναν ὑπάλληλο,
κι ἐκλιπαροῦν μὲ μία αἴτηση στὸ χέρι
γιὰ μία ὑπογραφή, γιὰ μία ψευτοσύνταξη.
Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,
γίνομαι ἕνα με τοὺς τσακισμένους.






Στάξε μου το σάλιο σου
να γίνω λάσπη
ως πότε θα μαι
χώμα ξερό...





Καινούριο χιόνι πέφτει
Επάνω στο παλιό
Κι άλλες νιφάδες βιάζονται να γίνουν λάσπη





καημένε Μακρυγιάννη να 'ξερες
γιατί το τζάκισες το χέρι σου
το τζάκισες για να χορεύουν σέικ
τα κωλόπαιδα





Τις παγωμένες νύχτες,
όταν κι ο τελευταίος τράχηλος σ' αρνείται,
ποια αρετή σου μένει ακόμα να ρημάξεις,
ποια χαρά να στολίσεις τα όνειρά σου,
ποια αθωότητα να δικαιωθείς;

Τις παγωμένες νύχτες,
ψυχή μου, πώς αντέχεις τέτοιο ρήμαγμα,
εσύ που αναζήταγες τον ουρανό;