Παλατινή Ανθολογία, Ι΄ 70
Ει βίον εν μερόπεσσι Τύχης παίζουσιν εταίραι
Ελπίδες αμβολάδην πάντα χαριζόμεναι,
παίζομαι, ει βροτός ειμι· βροτός δ’ ευ οίδα και αυτός
θνητός εών· δολιχαίς δ’ ελπίσι παιζόμενος
αυτός εκοντί γέγηθα πλανώμενος ουδέ γενοίμην
ες κρίσιν ημετέρην πικρός Αριστοτέλης.
Την γαρ Ανακρείοντος ενί πραπίδεσσι φυλάσσω
παρφασίην, ότι δει φροντίδα μη κατέχειν.
***
Αν οι συντρόφισσες της Τύχης, οι Ελπίδες, εμπαίζουν των ανθρώπων τη ζωή,
χαρίζοντας με αναβολή τα πάντα,
παιχνίδι τους κι εγώ, αν είμαι άνθρωπος·
και καλά το ξέρω βέβαια, άνθρωπος είμαι, όντας θνητός.
Αφού λοιπόν ελπίδες μακρινές με εμπαίζουν,
αυτοθέλητα την εξαπάτησή μου απολαμβάνω.
Και μακάρι, ποτέ μου να μη γίνω ξινός Αριστοτέλης.
Κρατάω στο νου μου του Ανακρέοντα την προτροπή:
για τίποτε δεν πρέπει να μας νοιάζει.
Απόδοση στα νέα ελληνικά:
Παντελής Μπουκάλας
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου