Ο Κρέων ο βασιλιάς που συλλογάται
πως είναι δυσκολότερο το φως
από του πόνου το σκοτάδι.
Έβγαλε διάτα – ποιος ακούει στον Άδη! –
να μετακινηθούν οι τρύπιες λέξεις
απ᾽ τη μεμβράνη του ίσκιου·
τα λαίμαργα να στείλουν
σεντόνια στα κοράκια.
Ύστερα λέει νειρεύτηκε τα υδρόφιλα
της υπνοφαντασίας του ομοιώματα·
το φως λευκαίνοντας τη θάλασσα
κι όλα τα δόλια έργα·
τα προστατευτικά τους κιγκλιδώματα
ζώναν τον ψόφο της ψυχής.
Θυμάται την ψυχή που το κεφάλι του
πήρε την κατηφόρα.
Την Αντιγόνη και τον Αίμωνα που τον προσμέναν.
Ολίγο φως και μακρινό της πόλεως των Θηβών.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου