Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ στα αγγλικά και τα γαλλικά (Λέει η Πηνελόπη/Penelope says/Pénélope dit)

Λέει η Πηνελόπη

And your absence teaches
me what art could not
                                   Daniel Weissbort

Δεν ύφαινα, δεν έπλεκα,
ένα γραφτό άρχιζα, κι έσβηνα
κάτω απ’ το βάρος της λέξης
γιατί εμποδίζεται η τέλεια έκφραση
όταν πιέζετ’ από πόνο το μέσα.
Κι ενώ η απουσία είναι το θέμα της ζωής μου
–απουσία  από τη ζωή –
κλάματα  βγαίνουν στο χαρτί
κι η φυσική οδύνη του σώματος
που στερείται.

Σβήνω, σχίζω, πνίγω
τις ζωντανές κραυγές
«πού είσαι έλα σε περιμένω
ετούτη η άνοιξη δεν είναι σαν τις άλλες»
και ξαναρχίζω το πρωί
με νέα πουλιά και λευκά σεντόνια
να στεγνώνουν στον ήλιο.
Δε θα ’σαι ποτέ εδώ
με το λάστιχο να ποτίζεις τα λουλούδια
να στάζουν τα παλιά ταβάνια
φορτωμένα βροχή
και να ’χει διαλυθεί η δική μου
μες στη δική σου προσωπικότητα
ήσυχα, φθινοπωρινά...
Η εκλεκτή καρδιά σου
– εκλεκτή  γιατί τη διάλεξα –
θα ’ναι πάντα αλλού
κι εγώ με λέξεις θα κόβω
τις κλωστές που με δένουν
με τον συγκεκριμένο άντρα
που νοσταλγώ
όσο να γίνει σύμβολο Νοσταλγίας ο Οδυσσέας
και ν’ αρμενίζει τις θάλασσες
στου καθενός το νου.
Σε λησμονώ με πάθος
κάθε μέρα
για να πλυθείς από τις αμαρτίες
της γλύκας και της μυρουδιάς
κι ολοκάθαρος πια
να μπεις στην αθανασία.
Είναι σκληρή δουλειά κι άχαρη.
Μόνη μου πληρωμή αν καταλάβω
στο τέλος τι ανθρώπινη παρουσία
τι απουσία
ή πώς λειτουργεί το εγώ
στην τόσην ερημιά, στον τόσο χρόνο
πώς δεν σταματάει με τίποτα το αύριο
το σώμα όλο ξαναφτιάχνει τον εαυτό του
σηκώνεται και πέφτει στο κρεβάτι
σαν να το πελεκάνε
πότε άρρωστο και πότε ερωτευμένο
ελπίζοντας
πως ό,τι χάνει σε αφή
κερδίζει σε ουσία.

***


Penelope says

And your absence teaches me
what art could not
                 Daniel Weissbort

I wasn’t weaving, I wasn’t knitting
I was writing something
erasing and being erased
under the weight of the word
because perfect expression is blocked
when the inside is pressured by pain.
And while absence is the theme of my life
—absence from life—
tears and the natural suffering
of the deprived body
appear on the page.

I erase, I tear up, I stifle
the living cries
“Where are you, come, I’m waiting for you
this spring is not like other springs”
and I begin again in the morning
with new birds and white sheets
drying in the sun.
You will never be here
to water the flowers
the old ceiling dripping
under the weight of the rain
with my personality
dissolving into yours
quietly, autumn-like…
Your choice heart
—choice because I have chosen it—
will always be elsewhere
and I will cut
with words
the threads that bind me
to the particular man
I long for
until Odysseus becomes the symbol of Nostalgia
sailing the seas of every mind.
Each day
I passionately forget you
that you may be washed of the sins
of fragrance and sweetness
and finally all clean
enter immortality.
It is a hard and thankless job.
My only reward is that I understand
in the end what human presence is
what absence is
or how the self functions
in such desolation, in so much time
how nothing can stop tomorrow
the body keeps remaking itself
rising and falling on the bed
as if axed down
sometimes sick, sometimes in love
hoping that what it loses in touch
it gains in essence.

Απόδοση στα αγγλικά:

Karen Van Dyck

Πηγή


***


Pénélope dit

And your absence teaches me

what art could not

                      Daniel Weissbort

Je ne tissais pas, je ne tricotais pas,
c'est un texte que je commençais, et je l'effaçais
sous le poids des mots
parce que l'expression parfaite est empêchée
quand l'intérieur est oppressé de douleur.
Et tandis que l'absence est le thème de ma vie
-l'absence de la vie-
surgissent sur le papier des pleurs
et la souffrance naturelle du corps
qui est en manque.
J'efface, je déchire, je nie
les cris vivants
"où es-tu, viens, je t'attends
ce printemps-là n'est pas comme les autres"
et je recommence au matin
avec des oiseaux neufs et des draps blancs
à sécher au soleil.
Tu ne seras jamais là
avec le tuyau à arroser les fleurs
alors que les vieux plafonds dégoulinent
chargés de pluie
et que ma personnalité s'est diluée
dans la tienne
tranquillement, comme en automne...
Ton coeur d'exception
- d'exception parce que je l'ai choisi -
sera toujours ailleurs
et moi je continuerai à couper avec des mots
les fils qui me relient
à l'homme particulier
qui me manque
jusqu'à ce qu'Ulysse devienne symbole de Nostalgie
et qu'il arpente les mers
dans l'esprit de tout un chacun.
Je t'oublie avec passion
chaque jour
pour que tu te laves des péchés
de la douceur et de l'odeur
et que, tout propre désormais,
tu entres dans l'immortalité.
C'est un travail difficile et ingrat.
Mon seul salaire sera de comprendre
à la fin quelle présence humaine
quelle absence
ou bien comment fonctionne le moi
dans tout ce désert, dans tout ce temps
comment le lendemain ne s'arrête pour rien au monde
le corps se répare sans cesse
se lève et se couche
comme si on le taillait
tantôt malade et tantôt amoureux
en espérant
que ce qu'il perd en contact
il le gagne en substance.

Απόδοση στα γαλλικά:

Marie-Laure Coulmin Koutsaftis

Πηγή