Κι αυτό το κάτι γρατζουνά τον ύπνο μου
Τώρα που ξαφνικά όλα τα εννοώ
Και τ' αντέχω.
(Αμέσως τότε, ξημερώνει.
Γίνονται σωροί στάχτης τα βουνά.
Ένας αναίτιος άνεμος σηκώνεται.)
Το θα του θανάτου
Θάλλει στο φως
Καθώς
Ένα Χι
Από ψυχή
Βήχει
Απαρηγόρητα.
ΑΥΤΟΣ ΕΓΩ (1977)
Όπως το καθημερινό δε μοιάζει με της Κυριακής
όπως φυτρώνει ο τηλεγραφικός στύλος δίπλα στο δέντρο
όπως η νύχτα σέρνεται στα σκαλοπάτια της ημέρας
κι ένα ένα τα σκεπάζει μ' άγρια κρέπια
όπως η γούρνα πίνει το νερό της ξέγνοιαστα
όπως «εδώ τηλεφωνείτε» και «εκεί δεν τηλεφωνείτε»
όπως η κουπαστή σάς δέχτηκε ωραία κορμιά του ταξιδιώτη ανέμου
όπως η λύκαινα μυρίζει τους πυράκανθους κι ακούει μουσική
όπως το πέταγμα της λησμονιάς στη λησμονιά γυρίζει
όπως δε νιώθετε τη σύνθεση μιας μυστηριακής αφαίρεσης
που μας αυξαίνει αντί να μας μικραίνει
όπως ξυπνάν τα χέρια μου σαν κουρασμένα ψάρια
μόλις μ' αγγίξουνε τα δάχτυλά της
όπως μετρώ τα κόκκαλά της κι ο έρωτας τα βγάζει τρεις χιλιάδες
όπως κραυγάζεις βοήθεια χωρίς να υπάρχει λόγος
και βρίσκεσαι άξαφνα μες στου πρωθυπουργού το σπίτι
όπως το ράγισμα του ποτηριού δεν είναι ράγισμα αλλά σπάσιμο
όπως οι κάλτσες των βλαχοποιμένων δε συγγενεύουνε με τα χορτάρια
όπως βουίζει ο χάρος μες στ' αυτιά σου χωρίς να υπάρχει αλήθεια χάρος
όπως γυμνός ανακυκλώνεσαι και λες «απόψε θα τη σφάξω»
όπως το χαϊμαλί χινόπωρο παίζει με τον χειμώνα και το καλοκαίρι
στον πρώτο δείχνοντας πως κρυώνει και σαπίζει
στο δεύτερο πως είναι ο μυστικός του φίλος
όπως τρελάθηκαν τα σύγνεφα και πίνουν το νερό που ρίξαν στην καρδιά μου
όπως με τα «όπως» του ο Σικελιανός σ' άρπαζε απ' τα μαλλιά σου ποίηση άφθαρτη
μα εσύ τού ξέφευγες ολοένα την ημέρα
και φανερώνοσουν στον ύπνο του και σ' έβρεχαν τα δάκρυά του
όπως στου κήπου την ταφόπετρα πέφτουν οι πεταλούδες
σαν έγνοιες κοριτσιών που μέθυσαν απ' το ζεστό σου φως αγάπη
όπως αγόραζα στα νιάτα μου πρωί-πρωί τον ουρανό μου
έτσι φωνάζω συστηματικά μήπως μου δώσουν την ταυτότητά μου.
ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ (1964)
