Θεοτόκης Ζερβός: Σιαμαίε του θανάτου

Αν έχει άλλο το ταξίδι ετούτο
πόλεις άλλες στεργιωμένες και τείχη
αν έχει ορίζοντα επιθυμητό κι απόγευμα
στου αίματος το φως
μιας ζωής τις ρίζες ν' αγγίξει
και πάλι να βλαστήσουν τα κορμιά και ν' αυγατίσουν
τον καρπό τους πριν απ' το θέρος

σιαμαίε του θανάτου - ήλιε που κλαις.

1979

ΛΟΓΟΚΛΟΝΟΣ (1987)

Θεοτόκης Ζερβός: Κραταιά τα φτερά σου

(φωτογραφία του Ευριπίδη Κλεόπα)

Κραταιά τα φτερά σου κι απόψε
που πέφτει το μελάνι στο τοπίο μας.
Θα φύγεις με κίνηση σγουρή
θα μας αφήσεις στους στρόβιλους της απορίας μας
ατελώς ασκημένους.
Στο τέλος σκυμμένους πομπή
να διασχίζουμε την ευτυχισμένη σου χώρα
την ανοιχτή μας μητέρα γυρεύοντας
το ζεστό της σκοτάδι.

1977

ΛΟΓΟΚΛΟΝΟΣ (1987)

Θεοτόκης Ζερβός: Ερωτικό 2

(φωτογραφία του Ευριπίδη Κλεόπα)

Θα είναι μεσημέρι ηδονικό
και η ποινή που ενεδρεύει στο νου μου
θα διαχυθεί στο φως
θα φωλιάσει στους ήχους
θαρθεί κρυφά με την αναπνοή.
Και θα σκεφτώ - θα το σκεφτώ μονάχα
επειδή η σιωπή θ' απομείνει για σένα
η πιο ανεπιθύμητη λύτρωση.
Θέλησε να περάσει· πήρε μαζί της τη φωτιά.


ΑΝΤΙΣΤΙΞΗ (1971)

Θεοτόκης Ζερβός: Στο λεπτεπίλεπτο φως

Μελέτησε χίλιες φορές την απόφαση
άνθρωπος μια φορά πριν γίνει περίπτωση
ιδιαίτερη.
Άνθρωπος μια φορά κ' ύστερα ομοίωμα
με τον τρόμο ενός πρόωρου θανάτου.

Μελέτησε χίλιες φορές την απόφαση
βασανισμένος απ' τις αισθητικές δοξασίες
και τίναξε τέλος το αίμα του
μέσα στο λεπτεπίλεπτο φως.


ΑΝΤΙΣΤΙΞΗ (1971)

Αλέξης Τραϊανός: Απαγορευμένη ζώνη

Απαγορευμένη ζώνη
                                          Το απορροφημένο στο χαρτί φως
Βιτριόλι της ποίησης
                                          Με τον ίλιγγο μια ρωγμή στο μυαλό

Τότε απογειώνεσαι απ' τον εαυτό σου
Κοιτάς ή χαζεύεις
Τον πλυμένο εγκέφαλο ημερών
Από έρεβος συν εσύ
Και το θαλασσί απόγευμα στο τραπέζι
Που ετοιμάζονται να το φάνε κι αυτό

                                          Καθώς όλα γίνανε ζήτημα τάφου
                                          Έγχρωμο ρημάδι ο κόσμος

                                          Μα δεν αλλάζω φρίκη
                                          Δεν αλλάζω Καρούζο
                                          Πάλλοντας με τον ίδιο κόκκινο σφυγμό
                                          Που αν το ακουμπήσετε
                                          Θα 'ναι μόνο μια νάρκη


ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΚΥΚΛΩΠΑ / CANCERPOEMS (1977)

Αλέξης Τραϊανός: Η Βίκυ της αιμομιξίας

Κυνηγούσα το φως και μ’ αγκύλωνε
Σαρκοβόρο σκοτάδι από πέτρα πλάγιο
Κατεβαίνοντας μέσα στο στόμα

Με δένει η πέτρα ζοφερά ψυχανθή
Κύκλοι του αίματος μέσα στον ύπνο που ξύπναγε
Όταν κόκκινη    Κοκκίνισε ο τόπος
Μ’ ένα φόρεμα ματωμένο απόρρητο ήταν

Δόθηκε η καρδιά μου και άδειασε

Χωρίς ηλικία γέννηση θάνατο
Μέσα στο στόμα μου μόνο ένα χάπι για τον ύπνο
Κι ένα

Αντίο η θάλασσα με την ίδια προσπάθεια εδώ και χρόνια
Αντίο η φλόγα ενός σάπιου ανέμου
Αντίο ξεκρέμαστε απ’ την ουσία σου κόσμε

Βλέπω αίμα αίμα πολύ
Γέμισε το παράθυρό μου χαμένος παράδεισος
Φυτεία της νικοτίνης και νύχτα

Τότε κάπου πάντα θέλει να πάει κανείς
Στο τίποτα έστω μέσα σε τόσα τίποτα

«Κι η χαμένη καρδιά σκληραίνει και αγάλλεται»
Τ’ όνειρο έμπαινε πια μέσα στη μέρα μου
Κι από παντού το κόκκινο το κολασμένο γέλιο σου

Εδώ ’μαι γέρος ερωτευμένος με το δωμάτιο και τα σκοτάδια
Δεν έχω μάτια να σε δω δεν έχω χέρια
Βήχω πίνω καφέ
Βάζω το ξύλινο πόδι μου το γυάλινο μάτι μου
Σου γράφω αυτά τα λόγια που γράφει πριν φύγει κανείς
Κάνει κρύο
Φοβάμαι


ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΚΥΚΛΩΠΑ / CANCERPOEMS (1977)

Αλεξία Αθανασίου: Erik

Christine,
λατρεμένη Christine
ο άνδρας με τη μάσκα
Ο Άγγελος της Μουσικής
σαν σκιά σάς ακολουθεί.
Λαβυρινθώδεις οι Κόσμοι του·
Υπόγειες Λίμνες τρεμουλιάζουν
στης Φωνής του τ’άκουσμα
Περιστρεφόμενά του Κάτοπτρα
      (στο Ημίφως των Στοών)
το Πρόσωπο τής Φρίκης καθρεπτίζουν
Εμμονικές οι Σκέψεις
(στροβιλισμοί από Μουσική Θάνατο κι Έρωτα)
Αβύσσους τού μυαλού του πλημμυρίζουν. –
Σας Αγαπά...
με το Πάθος εκείνων που, ποτέ,
δεν αγαπήθηκαν·
ποτέ τους δεν θ' αγαπηθούν.
Christine,
αθώα Christine
-"Erik! Δυστυχισμένε μου Erik"
    με λυγμούς ψιθυρίζετε
και να! νεκρός
"Le Fantôme de l'Opera"
        στα λευκά κείτεται πόδια σας.
Νεκρός· αυτός που σας Αγάπησε·
με το Πάθος εκείνων που, ποτέ,
δεν αγαπήθηκαν·
ποτέ τους δεν θ' αγαπηθούν.


ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ (2019)