Έκτωρ Κακναβάτος: Αιμόλυση

Για τ' όνειρό σου που μαχαιρώσανε στο υπογάστριο
τα πελώρια μάτια του, το χώμα
μούσκεμα στα ευθύφωνα
ρωτώ γι' αυτά και τ' άλλα που αποσιωπήθηκαν
για την πληγή μας
που έγινε ακατοίκητη.
Απ' την καταπακτή ξεμύτησε το σαμιαμίθι
 νύχτα το σκοινί της
το λεπίδι γλείφει τ' αχείλι του κόψε και κόψε
ολημερίς λαιμούς
ποιος κυνηγά το σφάχτη του;

η αιωνιότητα σέρνει πάλι το ξυλένιο της ποδάρι
κρότος
εδώ ξέρα
τριγύρω πέλαγο στεγνό κι ουρανός
άδειο κασόνι από ρέγγες,
τυμπανιστή τι τα 'κανες τα κόκκαλά σου;

Αδειάζομε τις τσέπες μας από εχτρό και ψίχουλα
η νοσταλγία το μπότζι της, ρωτώ το μαύρο
το κίτρινο το χρυσαφί μην είναι αυτά που θάψανε
το μόνο μου φωνήεν.


ΟΔΟΣ ΛΑΙΣΤΡΥΓΟΝΩΝ (1978)