Σύννεφα σκοτεινά
Θάμπωσαν τη μεταξωτή σου αιθρία
Και στα φτερά του ράσου του ο παπάς
Σκέπαζε το νησί στη βαρυχειμωνιά
Κι άλλοτε η δίψα σου για λευτεριά
Σε τρομαγμένες ώρες
Πλάνταζε τις φωνές των αγριμιών!
Μάτια σκαμμένα στη νυχτερινή σου αγρύπνια
Να κρύψουν πάσχιζαν το βάσανό σου
Κι όταν κανοναρχούσαν τρικυμίες τη θάλασσα
Μεθούσε φως η ελληνική ψυχή
Μακριά αγναντεύοντας το γέρο ωκεανό.
Χαράς κι ελευθερίας ελπίδα αδούλωτη
Κι έκρυβες προαιώνιο θησαυρό
Το γούμενο στο εξωτικό νησί.
Η ΛΑΜΨΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ (1983)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου