Μιχάλης Κατσαρός: ε

Ε, συ... Έλα δω. Πιο κοντά, άκου.
Όταν κυλιόμουνα στα χώματα
και στα νερά στα φύλλα
όταν στον αέρα κυκλοφορούσα
πάνω μου επικάθητο
στη γυμνή σάρκα μου
ήχος ή βουή φωτιάς ή κελαδισμοί
φωνή από μυριάδες στόματα πρώτα
πάνω μου οι λάσπες και τα ρετσίνια
που απ' το ίδιο μου το σώμα εβγαίναν.
Με τρώγανε, με ρίχνανε μέσα μου
κι' έμενες εσύ ανίδεος για το τι γίνηκε.
Ε, συ ποιος είσαι;
Ούτε με γνώρισες ποτέ ούτε και
τώρα
που φάτσα-φάτσα είμαστε μετά
από αιώνες
κι' ούτε είμαι εγώ ούτε εσύ ούτε
ούτε ο ονομαστός Ελπίνορας και Ερμογένης
ούτε ο Όνορος και ούτε
ο παιδικός ωραίος Περικλής
κανείς από εσένα με το λαό σου
τώρα
κανείς από εσένα με το λαό σου
τώρα
κανείς από την παρθενία σου
και το ναό σου
κανείς από τον ολοστρόγγυλο σταυρό
κι' από μηδέν κανείς και ένας.

Ε, συ.
Κι' ούτε εγώ και τίποτα από
τις φράσεις
και τις ωραίες και βαρειές οπτασίες.

Εστίες παλιές με γνώρισαν
Εμπορικά καράβια
Έτη ακίνητα ακόμα
με είδαν όπως ήμουνα
και έτη μικρά και έτη ξένα.

Ονόματα δικά μου, ξένα
και θάλασσες βουνά και αερικά
και να μην είμαι.
Τα πεύκα οι δρυς οι πλάτανοι
και νάμαι
και να μην είμαι
οι ήχοι, οι φωτεινές γραμμές και τ' άλλα
και νάμαι και να μην είμαι
εσύ
και νάμαι εγώ εσύ μαζί
και χώρια.

Ε, συ τι θέλεις;


ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙΟΝ (1978)