Έκτωρ Κακναβάτος: Υποδορίως

Να γιατί κάθε αναφώνηση του αέναου είναι κλητική,
όπως η οίηση στις παραλήγουσες.
Ο λυρισμός γδύνεται το λοφίο του γίνεται αφή
το σκοτάδι αντιθέτως, είναι δρόμος, αλλάζει:
άρτος, ύστερα φύσημα.


ΟΔΟΣ ΛΑΙΣΤΡΥΓΟΝΩΝ (1978)