Έκτωρ Κακναβάτος: Μόνο τον αγέρα λέω αγέρα

Ι

Από τα χρώματα α θες να ξέρεις μόνο το νερό
κι η ζέστα της μασχάλης σου μπορούνε πια να ισχυρογνωμονούμε.
Τώρα κι απ' τον ασβέστη πιότερο μακρινή
είναι η πόρτα μας που αρνιότανε την άλλη σημασία της
κι έμνησκε μόνο σανίδι νυχτόβιο.
Το κρανίο μου είναι σπίτι που ερειπώθηκε
φύγανε όλοι.
Τις νύχτες μόνο από το υπόγειο αναθρώσκει
ο Ιωάννης σιδερένιος,
ο ένας μαστός του είναι κορνέττα ο άλλος φρύγανο.
Σηκώνοντας ψηλά το αντμήνσιον λέγει φρυγικά απαρέμφατα
ύστερα χάνεται κόκκινος όπως αντίδωρο
ή άλιωτος με τους δωδέκατους φυσάει ως απηλιώτης.
Τότε η Σκύλα η Χάρυβδη πνίγουν τα πράγματα,
πέφτουνε πάνω τους θεόγυμνες όπως γεωμετρίες
αφρισμένες, ο χρόνος κατρακυλάει όπως γκρανκάσα.
Έξω λοιπόν η Δαμασκός απ' τον προορισμό μας
και η οπλασκία της και του Ιωσήφ των Ρωγών
το άμφιο κι η μεσαία κερκίδα.
Το μυαλό μου εμένα είναι αγόρι των αλαλαγμών
πίσω σερνάμενοι πάνε οι πέντε άνεμοι της Τροίας
το αίμα τους λέρωνετην αμμοδόχο.
Τελευταίο χώμα ένα σταμνί ρίχτηκε ξο-
πίσω του στη μεσαυλή και ετζακίστη.



ΙΙ

Άραγε πώς
από ποιο λάθος να 'ρχεται με ποιο σε χάνω
και φεύγεις κι όλα μου τα θέρισες τα όστρακα
τις εφτά ψυχές μου τη φωτιά
τα χέρια μου ξεσένοντας αιθάλες;
Ω να 'ξερες
γιατί ονοματίζω εξαρχής τα πράγματα
και λέω εγκρεμό το κάθε που εβουβάθη
και λέω ταξίδι το ινιακό του Διοκλή
που τελευτώντας η αστροφεγγιά εσχίστη
κι έχασα το αγιάρι μου
και μόνο τον αγέρα λέω αγέρα
γιατί μόνο ελόγου του μπορεί και είναι ο μύθος του
και να γιατί μέσα στην πέτρα
πέτρα πάλι ονοματίζω την ευαισθησία μου
ότι χαμόγελο δεινοθηρίου ήτανε κάποτε
ο νυν Βαβύλας.


ΟΔΟΣ ΛΑΙΣΤΡΥΓΟΝΩΝ (1978)