Η όψη σου στο τέλος ράγισε από μια λέξη.
Σέρνοντας φωνή όπως μελάνι ανέβαινε τα γάγγλια της.
Φεγγάρια αλλόκοτα ξοπίσω της, εσύ
έτσι παράγωνος που έγινες σχεδόν ακροτελεύτιος
πού να χωρέσεις;
Το βράδυ αργά, μ' έναν Μεφιστόφελε
πάλι πεθαίνεις
από ύψος.
ΟΔΟΣ ΛΑΙΣΤΡΥΓΟΝΩΝ (1978)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου