Σαπφώ: Μελῶν ε’, Ἐπιθαλάμια, Incerti Loci (αποσπάσματα)

ΜΕΛΩΝ Ε'

απ. 95.11-13:

κατθάνην δ᾽ ἴμερός τις [ ἔχει με καὶ
λωτίνοις δροσόεντας [ ὄ-
χ̣[θ]οις ἴδην Ἀχερ[οντος.

***

Με κατέχει η επιθυμία να πεθάνω και να δω τις όχθες του Αχέροντα σκεπασμένες με λωτούς και δροσοστάλες.

---

απ. 96.1-23:

]σαρδ.[]
πόλ]λακι τυίδε̣ [ν]ῶν ἔχοισα

ὠς π.[. . .].ώομεν, .[. . .]. .χ[. .]-
σε θέαι σ’ ἰκέλαν ἀρι-
γνώται, σᾶι δὲ μάλιστ᾽ ἔχαιρε μόλπαι̣·

νῦν δὲ Λύδαισιν ἐμπρέπεται γυναί-
κεσσιν ὤς ποτ᾽ ἀελίω
δύντος ἀ βροδοδάκτυλος †μήνα†

πάντα περρέχοισ᾽ ἄστρα· φάος δ᾽ ἐπί-
σχει θάλασσαν ἐπ᾽ ἀλμύραν
ἴσως καὶ πολυανθέμοις ἀρούραις·

ἀ δ᾽ ἐέρσα κάλα κέχυται, τεθά-
λαισι δὲ βρόδα κἄπαλ᾽ ἄν-
θρυσκα καὶ μελίλωτος ἀνθεμώδης.

πόλλα δὲ ζαφοίταισ᾽ ἀγάνας ἐπι-
μνάσθεισ᾽ Ἄτθιδος ἰμέρωι
λέπταν ποι φρένα· κᾶρ̣ ‹δ’› ἄσαι βόρηται·

κῆθι δ᾽ ἔλθην ἀμμ.[. .]. .ισα τό̣δ᾽ οὐ
νῶντ᾽ ἀ[. .]υστονυμ̣[. .(.)] πόλυς
γαρύει̣ [. .(.)]αλον̣[. . . . .(.)].ο̣ μέσσον·

ε]ὔ̣μαρ[ες μ]ὲ̣ν οὐκ̣ ἄμμι θέαισι μόρ-
φαν ἐπή[ρατ]ον ἐξίσω-
σθ̣αι συ[. .]ρ̣ο̣ς ἔχηισθ᾽ ἀ[. .(.)].νίδηον

***

(Αυτή σε νόμιζε) χωρίς άλλο για θεά, και στο τραγούδι σου έβρισκε τη μεγαλύτερη χαρά. Τώρα ωστόσο ξεχωρίζει ανάμεσα στις γυναίκες της Λυδίας, όπως, μετά τη δύση του ήλιου, το ροδοδάχτυλο φεγγάρι ξεπερνάει όλα τ᾽ αστέρια. Σκορπίζει το φως του πάνω στην αρμυρή θάλασσα και πάνω στ᾽ ανθισμένα λιβάδια. Η όμορφη δροσιά είναι απλωμένη, τα ρόδα λουλουδίζουν, και τα μάραθα, και ο ολάνθιστος μελίλωτος. Γυρνά πέρα δώθε, θυμάται την αβρή Ατθίδα με λαχτάρα στην τρυφερή καρδούλα της, και το νου της τον κατατρώγει ο πόθος. [...]
Δεν είναι εύκολο για μας να συναγωνιζόμαστε θεές στην ομορφιά και χάρη, αλλά εσύ (;)…

___

ΕΠΙΘΑΛΑΜΙΑ

απ. 112:

ὄλβιε γάμβρε, σοὶ μὲν δὴ γάμος ὠς ἄραο
ἐκτετέλεστ᾽, ἔχηις δὲ πάρθενον ὠς ἄραο ...
σοὶ χάριεν μὲν εἶδος, ὄππατα δ᾽ ‹αὖτε νύμφας›
μέλλιχ᾽, ἔρος δ᾽ ἐπ᾽ ἰμέρτωι κέχυται προσώπωι
‹μειδιάων›· τετίμακ᾽ ἔξοχά σ᾽ Ἀφροδίτα.

***

Ευτυχισμένε γαμπρέ, ο γάμος σου έγινε όπως ευχήθηκες, και νά που έχεις στα χέρια σου μια κοπελιά όπως την επιθυμούσες. Εσύ έχεις θελκτική ομορφιά, όπως και της νύφης τα μάτια είναι γλυκά σαν μέλι, και χαμογελαστή αγάπη είναι απλωμένη στο αξιαγάπητο πρόσωπό της. Η Αφροδίτη σε τίμησε περισσότερο από κάθε άλλον.

---

απ. 113:

οὐ γὰρ ἦν ἀτέρα πάις ὦ γάμβρε τεαύτα.

***

Γιατί, γαμπρέ, άλλο κορίτσι σαν κι αυτό δεν βρίσκονταν.

___

INCERTI LOCI

απ. 127:

δεῦρο δηὖτε Μοῖσαι χρύσιον λίποισαι ...

***

Σιμώστε ξανά, Μούσες, αφήνοντας το χρυσό…

---

απ. 128:

δεῦτέ νυν ἄβραι Χάριτες καλλίκομοί τε Μοῖσαι.

***

Πλησιάστε, απαλές μου Χάριτες κι ωριομαλλούσες Μούσες.

---

απ. 130:

Ἔρος δηὖτέ μ᾽ ὀ λυσιμέλης δόνει,
γλυκύπικρον ἀμάχανον ὄρπετον

***

Πάλι ο Έρωτας, που λύνει τα μέλη, με συγκλονίζει, αυτό το γλυκόπικρο ερπετό, που είναι αδύνατο να του ξεφύγεις.

---

απ. 147:

μνάσασθαί τινά φαιμι καὶ ἄψερον ἀμμέων

***

Λέω ότι κάποιος θα μας θυμάται στο μέλλον.

---

απ. 148:

ὀ πλοῦτος ἄνευ † ἀρέτας οὐκ ἀσίνης πάροικος
ἀ δ᾽ ἀμφοτέρων κρᾶσις †εὐδαιμονίας ἔχει τὸ ἄκρον†.

***

Πλούτος χωρίς καλοσύνη δεν είναι άβλαβος γείτονας· αλλά και τα δυο μαζί είναι η άκρα ευδαιμονία.


---


απ. 158:

σκιδναμένας ἐν στήθεσιν ὄργας
πεφύλαχθαι γλῶσσαν μαψυλάκαν.

***

Όταν ο θυμός σού πλημμυρίζει τα στήθη, φυλάξου από γλώσσα που κακολογεί στην τύχη.

Νεοελληνική απόδοση:

Ι.Ν. Καζάζης

Πηγή