Ποιος θε ν' ακούση κλάυματα, δάκρυα και μοιρολόγια
Διαβάτ' από την Λειβαδιά, και σύρτε ς' τη Βελίτσα
Κ' εκεί ν' ακούστε κλάυματα, δάκρυα και μοιριολόγια.
Ν' ακούστε την Ανδρούτζενα, την μάνα του Δυσσέα,
Πώς σκούζει, πώς μοιριολογά, και 'σαν τρυγόνι κλαίει!
'Σαν περδικούλα θλίβεται, κι' ωσάν παππί μαδιέται,
'Σαν του κοράκου τα φτερά μαυρίζει η φορεσιά της!
- «Δν 'ς το είπα 'γω, Δυσσέα μου, δεν σ' το είπα 'γω, παιδί μου,
Με τη Βουλή μην πιάνεσαι, με τους Καλαμαράδες·
Κάνουν τον Γούρα Κεχαγιά και το Νικόλα πρώτο;»
Άσματα Δημοτικά της Ελλάδος, εκδοθέντα υπό Σπυρίδωνος Ζαμπέλιου, Κέρκυρα, 1852 (ανατύπωση: εκδ. Κουλτούρα, Αθήνα, 2008), σελ.58
*: Έχει διατηρηθεί η ορθογραφία του πρωτοτύπου. Μικρές παρεμβάσεις έγιναν μόνον στη στίξη, ώστε το κείμενο να είναι πιο κατανοητό στο μέσο σύγχρονο αναγνώστη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου