VII 259 Πλάτωνος
Εὐβοίης γένος εἰμὲν Ἐρετρικόν͵ ἄγχι δὲ Σούσων κείμεθα· φεῦ͵ γαίης ὅσσον ἀφ΄ ἡμετέρης.
***
Παιδιά τής Εύβοιας είμαστε, απ’ τήν Ερέτρια• κοντά δε στά Σούσα κείμεθα (είμαστε θαμμένοι), αλίμονο, πόσο μακριά απ’ τή γή μας.
---
VII 669 Πλάτωνος
ἀστέρας εἰσαθρεῖς Ἀστὴρ ἐμός· εἴθε γενοίμην οὐρανός͵ ὡς πολλοῖς ὄμμασιν εἰς σὲ βλέπω
***
Τ’ άστρα κοιτάς, αστέρι μου• μακάρι νά γινόμουν ο ουρανός, νά σ’ έβλεπα εγώ μέ χίλια μάτια.
---
VII 670 Πλάτωνος*
ἀστὴρ πρὶν μὲν ἔλαμπες ἐνὶ ζῳοῖσιν Ἑῷος͵ νῦν δὲ θανὼν λάμπεις Ἕσπερος ἐν φθιμένοις.
***
A': Έλαμπες σάν Αυγερινός, κοντά μας όταν είσουν• καί τώρα μέσα στούς νεκρούς σάν τόν Αποσπερίτη.
Β': Σαν το άστρο της αυγής έλαμπες άλλοτε μέσα στους ζωντανούς• τώρα που πέθανες, λάμπεις μέσα στους πεθαμένους όπως ο Έσπερος
απόδοση: Θ.Κ. Στεφανόπουλος
*: Το θαυμαστό αυτό επίγραμμα θεωρείται ψευδεπίγραφο και χρονολογείται στην ελληνιστική εποχή.
---
IX 506 Πλάτωνος
Ἐννέα τὰς Μούσας φασίν τινες. ὡς ὀλιγώρως. ἢν ἰδέ· καὶ Σαπφὼ Λεσβόθεν͵ ἡ δεκάτη.
***
Λέν μερικοί, επιπόλαια, πώς είν’ εννιά οι Μούσες. Μά νά κ’ η δέκατη, η Σαπφώ από τή Μυτιλήνη.
---
XVI 13 Πλάτωνος
Ὑψίκομον παρὰ τάνδε καθίζεο φωνήεσσαν φρίσσουσαν πυκνοῖς κῶνον ὑπὸ ζεφύροις͵
καί σοι καχλάζουσιν ἐμοῖς παρὰ νάμασι σῦριγξ θελγομένωι στάξει κῶμα κατὰ βλεφάρων.
***
Κοντά στο πεύκο το δασύ που γλυκοψιθυρίζει κι ανατριχά απ' τον Ζέφυρο, ξαπλώσου μαλακά,
και μιά φλογέρα κάπου εδώ στην κρήνη π' αναβρύζει θα σου γαλιάσει, ξένε μου, τα βλέφαρα γλυκά.
απόδοση: Σίμος Μενάρδος (Στέφανος, 1924)
---
XVI 160 Πλάτωνος
Ἡ Παφίη Κυθέρεια δι΄ οἴδματος ἐς Κνίδον ἦλθεν βουλομένη κατιδεῖν εἰκόνα τὴν ἰδίην.
πάντηι δ΄ ἀθρήσασα περισκέπτωι ἐνὶ χώρωι φθέγξατο· ποῦ γυμνὴν εἶδέ με Πραξιτέλης;
***
Στο κύμ' ανέβη και έφθασε στην Κνίδο η Αφροδίτη, το νέο της τ΄άγαλμα να δει σαν πως θα της φανεί
και μ' ένα βλέμμ' ανήσυχο μες στην κλειστή της σκήτη, "ο Πραξιτέλης (είπε) πού, καλέ, μ' είδε γυμνή;"
απόδοση: Σίμος Μενάρδος (Στέφανος, 1924)
***
Πηγές:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου