Το τροπάριο της Κασσιανής

Απ' τον όρθρο της Μεγάλης Τετάρτης
(τελείται συνήθως Μεγάλη Τρίτη απόγευμα)

Ποίημα Κασσιανῆς μοναχῆς· ἦχος πλ. δ'.

Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή,
τὴν σὴν αἰσθομένη θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν,
ὀδυρομένη, μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει.
Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας,
ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας.
Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων,
ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ·
κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας,
ὁ κλίνας τοὺς οὐρανοὺς τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει.
Καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας,
ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις·
ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν,
κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη.
Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους
τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;
Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.


***


Κύριε, η γυναίκα που σε πολλές αμαρτίες περιέπεσε,
αφού αισθάνθηκε τη θεότητά Σου, επήρε της μυροφόρου τη σειρά
και μες στους οδυρμούς της, μύρα για τον ενταφιασμό Σου προσφέρνει,
λέγοντας: Αλλοίμονο, γιατί κουβαλάω μέσα μου τη ζοφερή και δίχως σελήνη νύχτα,
τον οίστρο της ακολασίας, το πάθος για την αμαρτία
Δέξου τις πηγές των δακρύων μου, Εσύ που της θάλασσας τα νερά
παραλλάσσεις με τα σύννεφα
Απ' της καρδιάς μου τον αναστεναγμό λύγισε, Εσύ που έκανες
τα ουράνια να λυγούν, να γέρνουν απ' την κένωσή Σου που σε λόγια δεν κλείνεται
Τ' άχραντα πόδια Σου θα καταφιλήσω
και θα τα σκουπίσω με τις πλεξούδες μου πάλι,
αυτά που στο περπάτημά τους ένα δειλινό η Εύα
από το φόβο έτρεξε να κρυφτεί στου Παραδείσου κάποια γωνιά
Των αμαρτιών μου τα πλήθη και των κριμάτων τις αβύσσους
ποιος βολεί να εξιχνιάσει, ψυχοσώστη Σωτήρα μου;
Μην με προσπεράσεις, τη δούλη σου, Εσύ που το έλεος έχεις αμέτρητο

Απόδοση στα νέα ελληνικά:

Βασίλης Πανδής