Χλωμὸς ἀπ᾿ τὸ χαρούμενο μεγάλο χτυποκάρδι
μιᾶς εὐτυχίας ἀπίστευτης, θὰ καρτεροῦσα ἐκεῖ,
σὲ μίαν ἀπόμερη καμπὴ τοῦ ἐρημικοῦ τοῦ δρόμου.
Θ᾿ ἀργοῦσες, καὶ κάθε στιγμὴ θἆταν γιὰ μὲ πικρὴ
μιὰ σκέψη, θάλεα, τέτοια μιὰ χαρὰ γιὰ μὲ δὲν ἦταν,
δὲ θἄρθη, εἶναι τὸ ψέμμα της αὐτὸ τὸ πιὸ σκληρό.
Κι᾿ ἔξαφνα, ἐκεῖ στὸ γύρισμα τοῦ δρόμου θὰ ἐφαινόσουν,
καὶ πρὸς ἐμὲ θἀρχόσουνα, γελούμενη, γοργή.
Φτωχά μου μάτια, τὴ βαθειὰ χαρά σας συλλογιέμαι.
Σὰ θαμπωμένα ἀπὸ λαμπρὴ μίαν ὀπτασία, μακάρια
θὰ τὴν χαϊδεύατε ὥρα κι᾿ ὥρα ἀχόρταγα, παντοῦ.
Θἆταν ντυμένη ὁλόλευκα, καὶ κάτου ἀπ᾿ τὸ λεπτό της
ντύμα, θὰ σάλευε ἀλαφρὰ τὸ σῶμα τὸ γλυκό.
Ὥρα πολλὴ ἀπ᾿ τὸ θάμπωμα θὰ σώπαινα, ἐνῷ πλῆθος
τὰ ἐρωτικὰ λόγια θὰ μοῦ γεμίζαν τὴν ψυχή.
Ὁ δρόμος θἄτανε ἔρημος, ἀνάμεσα ἀπ᾿ τὰ δέντρα.
Καὶ μὲς στὸ δείλι τὸ στερνὸ ποὺ θἄλυωνε ἀχνὸ φῶς,
ἀργὰ θὰ ἐπαίρναμε τὸ βραδυασμένο μονοπάτι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου