(Στίχ. 1-7).
Επολεμούσαν έτσι ωσάν τη φλόγα·
Μηνυτής ήλθε ο Αντίλοχος ωστόσο
Γλήγορα εκεί 'ς τον Αχιλλέα· τον ηύρε
Οπού ομπρός εις τα ορθόπρυμνα καράβια
Με το νου του ό,τι εστάθη εμελετούσε
Κ' έλεε πικρώς η μεγάλη ψυχή του·
Συφορά! γιατί τάχα όλοι σκορπιούνται
Με αντάρα εις το πεδίον, και φεύγουν όλοι
Τρομασμένοι οι Αχαιοί κατά τα πλοία;
(Στίχ. 319-322).
Ο κυνηγός που κυνηγάει τα λάφια
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Απελπισμένος πως ύστερος ήλθε
Γιατί ο θυμός του κατακαίει τα σπλάχνα.
(Στίχ. 464-467).
Έτσι γω να μπορούσα από τη Μοίρα
Να τον πάρω, όταν θε νάλθη κοντά του,
Καθώς όπλ' από μένα ωραία θα λάβη,
Όποιο μάτι τα ιδή να τα θαυμάση.
(Στίχ. 470-471).
Είκοσ' είν' τα φυσούνια ευκολοφούσκωτα
(Στίχ. 531-32).
Εις τ' ανεμόποδ' άλογ' ανεβαίνουν.
(Στίχ. 535-537).
. . . . . . και τρέχει άσπλαχνη η Μοίρα
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Και γυμνό 'ς τη σφαγή τον ποδοσέρνει.
(Στίχ. 596).
Που γλυκολαμπυρίζει ωσάν το λάδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου