Είσουν μικρή μα τό ’χε πια ποτίσει
Το σώμα σου του σφρίγους τ’ άγιο αίμα
Κι αντάμα είχε το στήθος σου ανθίσει
Σε δώδεκα καλοκαιριώνε κάμα.
Κι ως σκίρταγες πανέμνοστη στη φύση,
Βρύση το γέλιο σου γινόταν άμα
Στα δίχτυα σ’ έπιανα που σού ’χα στήσει
Και χάιδευα της ήβης σου το θάμα
Και κάποτε δεν έπαιξα μαζί σου
Κι ήρθες σε με να δείξεις την οργή σου
Κι εγώ; Σε ξάπλωσα στη χλόη, στο χώμα
Και φίλησα βαθιά το χνούδι τόσο
Που μπόρεσα τον κραδασμό να νιώσω
Της γυναικός που ’ταν παιδί ακόμα.
Από το βιβλίο: Ανδρέας Εμπειρίκος, «1934, Προϊστορία ή Καταγωγή», Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 2014, σελ. 47.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου