Ἄβυσσος ἐσχάτη ἁμαρτημάτων, ἐκύκλωσέ με...

ΟΡΘΡΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ
(Τελείται συνήθως Μεγάλη Τετάρτη απόγευμα, αλλού όμως και Μεγάλη Πέμπτη πρωί)


Ὅτε οἱ ἔνδοξοι μαθηταί ἐν τῷ νιπτῆρι τοῦ δείπνου ἐφωτίζοντο, τότε Ἰούδας ὁ δυσσεβής, φιλαργυρίαν νοσήσας, ἐσκοτίζετο· καί ἀνόμοις κριταῖς σέ τόν δίκαιον κριτήν παραδίδωσι. Βλέπε, χρημάτων ἐραστά, τόν διά ταῦτα ἀγχόνῃ χρησάμενον· φεῦγε ἀκόρεστον ψυχήν τήν διδασκάλῳ τοιαῦτα τολμήσασαν. Ὁ περί πάντας ἀγαθός, Κύριε, δόξα σοι.


Όταν οι ένδοξοι μαθητές, κατά το Νιπτήρα, στο Δείπνο, φωτίζονταν με φως θείο, ο Ιούδας ο δυσσεβής, άρρωστος απ' τη φιλαργυρία του, ντυνόταν το σκοτάδι και σ' άνομους κριτές Εσένα, το δίκαιο Κριτή, παραδίδει
Βλέπε, φιλάργυρε, αυτόν που για τα χρήματα έφτασε στην αγχόνη
Ν' αποφεύγεις την άπληστη ψυχή, που τον έφτασε ως και σε τέτοια τολμήματα έναντι του Δασκάλου
Δόξα σε σένα, Κύριε, που στέκεσαι καλός σ' όλους απέναντι


***


Ὁ λίμνας καὶ πηγάς, καὶ θαλάσσας ποιήσας, ταπείνωσιν ἡμᾶς, ἐκπαιδεύων ἀρίστην, λεντίῳ ζωννύμενος, Μαθητῶν πόδας ἔνιψε, ταπεινούμενος, ὑπερβολῇ εὐσπλαγχνίας, καὶ ὑψῶν ἡμᾶς, ἀπὸ βαράθρων κακίας, ὁ μόνος φιλάνθρωπος.


Ο που τις λίμνες, τις πηγές, τις θάλασσες δημιούργησε, για να μας εκπαιδεύσει στην τέλεια ταπείνωση, ζωσμένος με την ταπεινή ποδιά, των μαθητών τα πόδια έπλυνε, ταπεινούμενος από την υπερβολική ευσπλαχνία κι υψώνοντάς μας απ' της κακίας τα βάραθρα, Εκείνος ο μόνος φιλάνθρωπος


***


Ἄβυσσος ἐσχάτη ἁμαρτημάτων, ἐκύκλωσέ με, καὶ τὸν κλύδωνα μηκέτι φέρων, ὡς ὁ Ἰωνάς, τῶ Δεσπότη βοῶ σοι. Ἐκ φθορᾶς μὲ ἀνάγαγε.


Η έσχατη των αμαρτιών άβυσσος μ' εκύκλωσε και μην αντέχοντας πια την ταραχή, όπως ο Ιωνάς, Σου φωνάζω, Δεσπότη:
Ανύψωσε με, πάρε με μακριά απ' τη φθορά


***


Τῇ μυστικῇ ἐν φόβῳ τραπέζῃ, προσεγγίσαντες πάντες, καθαραῖς ταῖς ψυχαῖς, τὸν ἄρτον ὑποδεξώμεθα, συμπαραμένοντες τῷ Δεσπότῃ, ἵνα ἴδωμεν τοὺς πόδας πῶς ἀπονίπτει τῶν Μαθητῶν, καὶ ἐκμάσσει τῷ λεντίῳ, καὶ ποιήσωμεν ὥσπερ κατίδωμεν, ἀλλήλοις ὑποταγέντες, καὶ ἀλλήλων τοὺς πόδας ἐκπλύνοντες· αὐτὸς γὰρ ὁ Χριστὸς οὕτως ἐκέλευσε, τοῖς αὐτοῦ Μαθηταῖς ὡς προέφησεν, ἀλλ' οὐκ ἤκουσεν, Ἰούδας ὁ δοῦλος καὶ δόλιος.


Αφού το Δείπνο το λόγω του φόβου Μυστικό θα προσεγγίσουμε όλοι, με καθαρές τις ψυχές, θα δεχτούμε τον άρτο, παραμένοντας στου Δεσπότη το πλευρό, για να δούμε τα πόδια των μαθητών πώς τα πλένει και πώς με την απλοϊκή ποδιά τα σκουπίζει
Έτσι θα κάνουμε κι εμείς, όπως είδαμε, υποτασσόμενοι στους άλλους και πλένοντας τα πόδια άλλων· γιατί κι ο ίδιος ο Χριστός έτσι πρόσταξε τους μαθητές Του - αλλά δεν Τον άκουσε ο Ιούδας ο δούλος και δόλιος


***


Ἰούδας ὁ προδότης δόλιος ὤν, δολίῳ φιλήματι παρέδωκε τὸν Σωτῆρα Κύριον, τὸν Δεσπότην τῶν ἁπάντων, ὡς δοῦλον πέπρακε τοῖς παρανόμοις, ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγήν, οὕτως ἠκολούθει, ὁ Ἀμνὸς ὁ τοῦ Θεοῦ, ὁ Υἱὸς ὁ τοῦ Πατρός, ὁ μόνος πολυέλεος.


Ο Ιούδας ο προδότης, ως δόλιος που ήταν, με δόλιο φίλημα παρέδωσε στους ανόμους τον Κύριο και Σωτήρα, το Δεσπότη όλων και σαν πρόβατο που πάει για τη σφαγή, έτσι ακολουθούσε ο Αμνός του Θεού, ο Υιός του Πατρός, ο μόνος που 'χει το έλεος τόσο


***


Ὃν ἐκήρυξεν Ἀμνὸν Ἡσαΐας, ἔρχεται ἐπὶ σφαγὴν ἑκούσιον, καὶ τὸν νῶτον δίδωσιν εἰς μάστιγας, τὰς σιαγόνας εἰς ῥαπίσματα, τὸ δὲ πρόσωπον οὐκ ἀπεστράφη, ἀπὸ αἰσχύνης ἐμπτυσμάτων, θανάτῳ δὲ ἀσχήμονι καταδικάζεται, πάντα ὁ ἀναμάρτητος ἑκουσίως καταδέχεται, ἵνα πᾶσι δωρήσηται τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν.


Αυτός που ως αμνό τον προφήτεψε ο Ησαΐας, έρχεται σ' εκούσιο θάνατο και παραδίδει τα νώτα Του στα μαστίγια, τα σαγόνια Του στα ραπίσματα
Και στο πρόσωπό του δεν εφάνηκε αποστροφή από ντροπή για τους εμπτυσμούς που εδέχτηκε
Όμως, σε θάνατο άσχημο καταδικάζεται
Ο Αναμάρτητος εκούσια τα δέχεται όλα πάντοτε, σ' όλους για να δωρίσει την Ανάσταση απ' τους νεκρούς


***


Μυσταγωγῶν σου Κύριε τοὺς Μαθητάς, ἐδίδασκες λέγων. Ὦ φίλοι, ὁρᾶτε, μηδεῖς ὑμᾶς χωρίσει μου φόβος· εἰ γὰρ πάσχω, ἀλλ' ὑπὲρ τοῦ Κόσμου· μὴ οὖν σκανδαλίζεσθε ἐν ἐμοί· οὐ γὰρ ἦλθον διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχήν μου, λύτρον ὑπὲρ τοῦ Κόσμου. Εἰ οὖν ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐμὲ μιμεῖσθε· ὁ θέλων πρῶτος εἶναι, ἔστω ἔσχατος, ὁ δεσπότης, ὡς ὁ διάκονος· μείνατε ἐν ἐμοί, ἵνα βότρυν φέρητε· ἐγὼ γάρ εἰμι τῆς ζωῆς ἡ ἄμπελος.


Μυσταγωγώντας, Κύριε, δίδασκες τους μαθητές, λέγοντας:
Δείτε, φίλοι· κανένας φόβος δεν χωρίσει από Μένα
Κι αν βασανίζομαι, είναι για τους ανθρώπους·
μη σκανδαλίζεστε, λοιπόν, για μένα, γιατί δεν ήρθα να υπηρετηθώ, αλλά για να υπηρετήσω τους ανθρώπους και να δώσω την ψυχή μου, αντάλλαγμα για τη σωτηρία τους
Αν, λοιπόν, είστε φίλοι μου, μιμηθείτε με·
κι εκείνος που θέλει να 'ναι πρώτος, να γίνει ο τελευταίος· ο δεσπότης να ομοιωθεί το διάκονο
Μείνετε δίπλα μου για να καρποφορήσετε και να φτιάξετε καλό κρασί·
γιατί εγώ είμαι της ζωής η άμπελος


***


Τοῦ Δείπνου σου τοῦ μυστικοῦ σήμερον, Υἱὲ Θεοῦ, κοινωνόν με παράλαβε· οὐ μὴ γὰρ τοῖς ἐχθροῖς σου τὸ μυστήριον εἴπω· οὐ φίλημά σοι δώσω, καθάπερ ὁ Ἰούδας· ἀλλ᾿ ὡς ὁ Λῃστὴς ὁμολογῶ σοι· Μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν τῇ βασιλείᾳ σου.


Σήμερα, Υιέ του Θεού, παράλαβέ με κοινωνό του Μυστικού Σου Δείπνου·
γιατί εγώ δε θα φανερώσω στους εχθρούς Σου το Μυστήριο κι ούτε φίλημα σαν του Ιούδα θα Σου δώσω
Αλλ' αντίθετα, σαν το ληστή Σ' ομολογώ·
Θυμήσου με, Κύριε, όταν θα 'ρθείς στη βασιλεία Σου

Απόδοση στα νέα ελληνικά:

Βασίλης Πανδής