Διομήδης Βλάχος: Κατάσαρκα

Πώς να μεταφέρω
αυτή την ασήκωτη λωρίδα ουρανού
ως την έξοδο
και πώς σε ώρες προγραφής
να μην ενδώσει η γύμνια μου
παραδομένη του τροχού,
της άπνοιας, της συναίνεσης
αφού όλα τα ξερίζωσες;
Αν είχα την εφτάψυχη θάλασσα
τα ζαφείρια της πρωινής δροσιάς
την σφραγίδα με τον μινωικό πάνθηρα
τώρα σε ιερουργίες σφαγείων
ακόμα και τ' αποδημητικά
τα χέρια μου
τον κλονισμένο ύπνο μου
κάτι από αυτά που με το χώμα
με κρατούν δεμένο αν είχα.

Δεν μένει παρά να φορέσω
τη σιγή κατάσαρκα
έτσι που υψίσυχνος κατάντησα
και εν εκστάσει ν' αποπλεύσω
μετάσταση
προς κάθε πρόσβαση της μέρας
που κρατά στα χέρια της
τον λύχνο της ψυχής μου.


ΦΑΝΟΣ ΘΥΕΛΛΗΣ (1991)