Είτανε μέρα Τρίτη κάτι πιο λίγο της φλεβός.
Ανοιχτά των Κούναξων εφώναζες: ιδού ανηφόρι
βγάλτε το άχτι σας,
με συνεπήρε αλαζονεία ποταμού
η νύχτα ριγμένη μπρούμυτα έμπαινε στον εαυτό της
(η νύχτα είναι αυγό όπως η μονάδα είναι καμπύλη
δίνεται στους γορίλες
ό,τι ξοπίσω της ακούς ή σέρνεται, ίσκιοι
θρήνος πέταλα είναι των λιθαριών).
Τότεσε ο ουρανός πήρε να γέρνει μια ιδέα
προς το γρέγο
το άχτι μου άνοιγε δρόμο μέσ' από νερά
έχανα το ανηφόρι.
Στο εξής όταν θα λέμε: παρεκτός ο Κλαύδιος
ετούτο μόνο θα εννοείς:
που φεύγω.
ΟΔΟΣ ΛΑΙΣΤΡΥΓΟΝΩΝ (1978)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου