Στὴν κορφὴ τῆς ζωῆς, ὅπου ροδίζει
Τῆς Λευτεριᾶς ἀμόλευτος ἀγέρας
Καὶ σὰν ἦχος ἀθάνατης φλογέρας
Ἡ ποίηση, ἀηδόνι θεῖο, καλοκαρδίζει,
Ἄσκωσες διαμαντένιο μετερίζι
Καὶ στὴ μέση, ὀμορφιᾶς θάμα καὶ τέρας,
Ναό τῆς Μεγαλόψυχης Μητέρας
Ἔστησες ποῦ σὰν ἥλιος πορφυρίζει.
Ποτέ στ’ ἀραχνιασμένο βάραθρ’, ὅπου
Μὲς τὴ μούχλα καὶ μὲς τὴ φαρμακίλα
Ὀχὲς κλωσσοῦν οἱ κάκητες τ’ ἀθρώπου,
Ποτὲ δὲν ἐκατέβηκες· κ’ ἐκύλα
Ἡ φωνή σου βροντὴ κ’ ἔκαιε σὰ φλόγα
τοὺς πονηρούς,—μὰ τοὺς καλοὺς εὐλόγα.
ΟΧΤ. 96
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου