Κάτι θανάσιμα πουλιά
Γύριζαν μες στα σκοτεινά δωμάτια
Να μου αδειάσουν το φως των ματιών
Να πάρουν την ψυχή μου.
Όμως το φως ανάδινε απ' τις φλέβες
Χυνότανε σαν χείμαρρος
Μες στο γαλάζιο ατέλειωτο.
Ατέρμονη εναλλαγή
Πάνω στη σκάλα του άσπρου
Ατέλειωτη, ακατάπαυστη μαρμαρυγή
Μες στο ακηλίδωτο το φως
Μες στο λευκό της μέρας το ασυνόρευτο
Μνήμη λευκή μες στην αιωνιότητα.
ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ (1964)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου