Έκτωρ Κακναβάτος: Ώρα των ενδοκρινών

Τελευταίως η διάρκεια, είδος κοιλέντερου,
ανηφοριά μες στον Δεκέμβρη
αυτός να ψάχνει για τ' αξόνι του
που σκόρπισε στα καλντερίμια τότες.
Εμείς;
τι εμείς που γίναμε οι άλλοι με τη σπειροχαίτη.

Τ' οφφίκιό μου του κωδωνοκρούστη ξέπεσε.
Το 'δωκα για πεντάρες της σαρακοστής
ίσα να κοπεί το αίμα του κόντε Μαρτελάου.
Χαίρε λοιπόν εν Βιθυνία ο γλυκασμός
Χαίρε ο υποδόριος αερολιμένας
κόλπος του Ευρυγένη ας πούμε
ή τα βαμμένα μάτια του, η ευωδερή μασχάλη
Χαίρε με τους μαστούς ο ανέκαθεν υποαιγύπτιος
και με τ' άλλα φαγεντιανά ο ασίκης...

τότες ώρα των ενδοκρινών χύθηκε κατεπάνω μου
η θύμιση, στύση κ' ευφώνιο.
Ήρθε το ρίγος μου νύστα του χαμένου χρόνου
και υπογλυκαιμία.


ΟΔΟΣ ΛΑΙΣΤΡΥΓΟΝΩΝ (1978)