[...]
Στου Αλκίνοου το νησί -
πώς να σ' αγγίξω εσένα δροσερέ κλώνε μηλιάς -
θα σε ρωτήσουνε τι θέλεις τότες
ο Βασιλέας με φύκια ως το λαιμό και το τσιμπούκι του
καπνίζοντας ακόμα δυνατά τ' απομεσήμερο
μετά το φονικό που βούιξαν οι Μυκήνες
τα καφενεία σφαλίξανε στοιβάξανε
πρόχειρα τις καρέκλες πανταχού παρούσα η μαντική φωνή
κάτασπροι γέροντες στις έρημες αυλές
κι ακόμα καλοκαίρι εκεί φυσούσε
διαβολεμένος άνεμος παντού φέρνοντας αίμα απ' το λουτρό
κι ακόμα καλοκαίρι εκεί
κι αλλού με την Ελένη ολάκερη
στον κόσμο που καιγόταν.
Πλάγιασε τώρα κι άκου
σημαίνει δυνατά το τύμπανο πάνω από τα νερά
του ποταμιού. Μες στον αχό της μέρας που άνοιγε στίφη κλαδιών
σε δάσος πορφυρό πεύκα και δρυς κι ελάτια
πυκνά σα νάταν πέλαγο η φωνή
του παγωμένου κότσυφα μες στην πρωινή ασημένια καταχνιά
πιο κάτω ο ψίθυρος τον ύπνο εσάλευε. Κοιμήσου. Στο νησί -
το τύμπανο ταμ ταμ -
του Αλκίνοου εσήμαινε μες στο μενεξελί μαύρο νερό.
ΑΣΜΑΤΑ Ι-ΧΙ (1953)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου