Σκούντρησε πάνω σε αντισυνάρτηση.
Τότες τους ήρθε πρώτος αυτός ένας ενδέκατος
να πει για τη φωνή του
που αφού τόσες φορές εχάθη θα 'βγαινε πια κατάσπρη
και πως η πάθηση του των νεφρών
λέω η λύπη του, στο κάτω κάτω μόνο λουλακί,
θα 'δινε απέναντι όπως το κάθε χελιδόνι
ή κάτι πιο πλαγιογώνιο.
Πήραν να τον γαυγίζουνε τα πυραμιδοειδή
οι καύτρες κι άλλα ξυλάρμενα,
η πέρα στεριά κάθε που τον έβλεπε
έκοβε τις πρυμάτσες, έφευγε,
κ' η θάλασσα ο Αναξιμένης ο Πετρόμπεης
οι αριστεροί ετεοκρήτες κι άλλες λοφοσειρές
του Σεπτεμβρίου
βαλθήκανε με κεκραγάρια και στουρναρόπετρες
ν' ανοίγουνε τη φλέβα του,
ακούστηκε χτύπος έναστρος των πλατανιών
η αντισυνάρτηση έγινε κομμάτια.
Ανήμερα των συντελείων βγάλανε απ' τα νερά
την ισότροπη ευθεία τόσο κάθετη στον εαυτό της
που του λιμενάρχη η γυναίκα, μια παλούκω,
του χώθηκε στον θυρεοειδή.
Τότες ο αδελγής επήδησε τον θυρωρό του
ως τα χτες ηλικιωμένον άνθρωπο
που μια στιγμής εφάνταξε στην εφηβεία ολάσπρος
από τον ξαφνικόν ηδονισμό
κ' ύστερα στο βυθό ευθυτενής καρφώθηκε
ανάμεσα στις σμέρνες.
Δεν έμενε πάρεξ ένας γαρμπής να πάρει
αυτά τα φρόκαλα, γράφτηκε βλέπεις του παρακεντέ
να μας εσώσει
λες και χαθήκανε οι δοξαστικοί ανέμοι
και να πώς μας έσωσεν ετούτος:
σκάβοντας με τα πισινά του όπως σκυλί
ξέχωσε μια προελλαδική μασέλα στις Σπέτζιες
το μόνο από τα λυκαυγή πτηνά εφέτος,
αυτόν είταν όλο.
Διάβηκε λοιπόν κι αυτό το καλοκαίρι.
Οι άλλοι κλασικοί πήγανε βέβαια του χαμού
σκοτεινιασμένοι.
ΟΔΟΣ ΛΑΙΣΤΡΥΓΟΝΩΝ (1978)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου