Κι όμως αν θα προσέξεις
την αυλακιά στην πλώρη της τρεχαντήρας
και τ' άστρο που κανονίζει την πορεία
από τα πριν χαραγμένη στο χάρτη
θα τ' ακούσεις στάλα τη στάλα
πώς ξεψυχάει στο στέρνο σου
αδειάζει μαγγανίζοντας αθόρυβα
κείνο το σαραντάπηχο πηγάδι της ευαισθησίας,
πώς γίνεται μια πέτρα μαύρη πίσσα
που την αναζητά τ' ασβεστοκάμινο.
Ο αντίλαλός του στοιχειό να 'ναι στην ξερολιθιά
ναυαγισμένος από τα νομίσματα που ρίχνεις
και δεν μπορεί πια να φωτίσει
μακρύτερα απ' το στενό περίγυρό του.
Κ' εγώ στα ξάρτια μούσκεμα
μάτια κόκκινα της αρμύρας
μαλλιά και γένια ξωτικά στις πλάτες
πριν από την ολοκληρωτική παράδοση
που σου πήραν το μυαλό
τα τραγούδια των σειρήνων
κάπως έτσι θα 'θελα να σου μιλήσω
αναποφάσιστη ωδή των ημερών μου
όταν σε θώρουνα να παραδέρνεις
ζωντανή νεκρή
ανάμεσα φωτός και σκοταδιού:
Θα πας κατά την όστρια που μαίνεται
ή θα γυρίσεις επιτέλους το πανί σου
κόντρα φλόκο;
ΣΧΙΣΤΟΛΙΘΟΙ (1984)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου