[...] Έτσι μου μιλούσε ο Τεό. Λες και βρισκόμαστε στο τέλος της ζωής και δεν πείραζε πια ό,τι κι αν άκουγε κανείς. Ήξερε αυτός να με κρατάει εκεί που έπρεπε, με το αυθεντικό του ταμπεραμέντο και όλα. Επιδέξιος. Προσπαθούσε. Οι εκστατικές κηδείες της ψυχής. Πολύ μεγάλες πανάκειες κι αυταπάτες οπερετικές, για το τίποτα. Σχέδια και προσχέδια για το μουνί της Χάιδως. Στο κάτω-κάτω τι χειρότερο μπορεί να μου συμβεί; Δεν είμαι πια στην αρχή. Δε φοβάμαι, φίλε! Φόβος είναι μια σχέση εκλεπτυσμένη κι ευγενική που μας συνδέει με το επόμενο βήμα, μια έλξη. Εγώ δεν έχω πουθενά να πάω, κανένα προχώρημα στο σκοτάδι. Περιμένω το οτιδήποτε, δίχως μάτια, δίχως νευρικό σύστημα. Δεν υπάρχει παρά το γράψιμο, τελοσπάντων. Γρατσουνάω το χαρτί. Ορνιθοσκαλίσματα. Μουντζούρες. Διότι έτσι είναι η ζωή, μια πρόβα τζενεράλε για το τελικό καμουφλάζ της ψυχής, μια τέχνη χρωμάτων και σκιών, φτιαγμένη από εξηγήσεις που τις ακούμε μόνον οι ίδιοι. Προχωράμε με το μάσημα των αναμνήσεων, εμείς τα μηρυκαστικά, προς την ανακούφιση. Είναι μια λύση κι αυτό. Τη δέχομαι. Τη δεχόμουν ανέκαθεν. [...]
ΑΦΡΙΚΗ (1988)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου