Βάζεις το ψωμί στο τραπέζι
ή το νερό. Ή ανάμεσα στα δάχτυλά σου
μια τσιμπιά αλάτι.
Αυτό είναι ποίηση.
Μη σηκώνεσαι στις φτέρνες.
Κι ακόμα λιγότερο στα νύχια σου.
Να έχεις χρόνο.
Να τραβάς από τα βάθη τον κουβά, και στο πηγάδι
ούτε ναούς να χτίζεις ούτε να μπήγεις αντίσκηνα.
Όταν ανεβαίνουνε τον Ιορδάνη οι πέστροφες,
μην αγοράζεις δόλωμα· ο ποταμός
έχε υπόψη σου
δεν είναι μόνο ψάρια.
Είναι κάτι περισσότερο, όπως
και η ποίηση είναι κάτι περισσότερο από λέξεις.
Όχι η πέτρα.
Αλλ’ ένα άγαλμα. Η γυναίκα του Λωτ.
Αυτό είναι ποίηση.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου