Εκεί που στοίχειωσε
η κραυγή του παρελθόντος
ρίξε Ποιητή το βέλος.
Πάντα εκεί,
στου ήχου το στόχο,
ένα άγριο φως
που έκρυβε ψαλίδια
στην ουρά του,
σε έκοβε απ΄το λώρο
του παρόντος.
Ξεγελούσες χρόνο
σκέλεθρο της μνήμης
τυφλέ Τειρεσία.
Με ανοιγμένα χέρια
και καρπούς δεμένους
-νύχτα παρά νύχτα -
τρυπώνες στο μέλλον.
Έτρεμε η σκέψη
στη ρωγμή του κόσμου,
κι έδινες τη γλώσσα
σε έναν αητό αχόρταγο.
Έτσι μάτωναν ανέκαθεν
οι λέξεις και έσταζε το ποίημα
στης σιγής τα μάρμαρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου