Αν δεν επλάσθης όμοιος προς τον βαθύν ωκεανόν,
όστις συνθραύει τα δεσμά τ’ ωσεί αράχνης νήματα,
κι’ αλέθει μετά βρυχηθμών ηπείρους εις συντρίμματα,
παν όριον βροτόθετον αγέρωχος περιφρονών.
Αν ως ο Γάγγης δεν αντλής την δωρεάν σ’ εξ’ ουρανών,
αποκαθαίρων τας ψυχάς εις τα γλυκά σου κύματα.
Αν δεν κυλάς ως Πακτωλός χρυσού κ’ ηλέκτρου θρύματα,
πηγάζων μυστηριωδώς από κευθμώνων σκοτεινών.
Καν έσο ρύαξ διαυγής την δίψαν μας δροσίζων
παν νέφος επί τ’ ουρανού, παν της ακτής σ’ ανθήλιον
εις τα υγρά σου κρύσταλλα πιστώς εγκατοπτρίζων.
Και δος ημίν της Φύσεως εν προσιτόν ειδύλλιον,
αριστοτέχνης ένθεος, με τόνους εικονίζων
του πένθους τα ψυχράς σκιάς και της χαράς τον ήλιον.
ΑΤΘΙΔΕΣ ΑΥΡΑΙ (1884)
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου