«Δεν ξέρω» φώναξα χωρίς να βγει ήχος, «πραγματικά δεν ξέρω. Αφού κανείς δεν θέλει να έρθει, ας μην έρθει κανείς. Δεν έχω βλάψει κανέναν, κανένας δεν με έχει βλάψει, αλλά κανείς δεν θέλει να με βοηθήσει. Ένα σωρό κανείς. Όμως δεν είναι κι έτσι. Μόνο που δεν με βοηθά κανείς -κατά τα άλλα θα ήταν ωραία με μονάχα κανείς. Θα μου άρεσε -αλήθεια, γιατί όχι- να κάνω μια εκδρομή με μια παρέα όλο κανείς. Φυσικά στα βουνά, πού αλλού! Πώς συνωστίζονται όλοι αυτοί οι κανείς, όλα αυτά τα απλωμένα χιαστί χέρια, τα πιασμένα αγκαζέ, τα πολλά πόδια, που χωρίζονται από μικρά βηματάκια! Εννοείται πως όλοι φορούν φράκο. Περπατάμε χαλαρά, ο άνεμος φυσά μέσα από τα κενά που αφήνουμε ανάμεσα μας και ανάμεσα στα μέλη μας. Ο λαιμός ανοίγει στα βουνά! Είναι απορίας άξιο ότι δεν το ρίχνουμε στο τραγούδι».
FRANZ KAFKA : ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΙΚΡΑ ΠΕΖΑ
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου