«…Ο Αλ Μουσταφά έμεινε σιωπηλός,
κοίταξε μακριά προς τους λόφους και τον απέραντο αιθέρα,
γινόταν μάχη μες στη σιωπή του.
Και μετά είπε:
Φίλοι και συνοδοιπόροι μου,
...Να λυπάστε το έθνος που φορά ένα ρούχο που δεν το έχει υφάνει,
που τρώει ψωμί που δεν το έχει θερίσει
και πίνει κρασί που δεν έχει τρέξει απο το πατητήρι του…
Να λυπάστε το έθνος που ονομάζει ένα βίαιο άνθρωπο ήρωα….
Να λυπάστε το έθνος που περιφρονεί το πάθος του στο όνειρο
κι ωστόσο γίνεται σκλάβος στο ξύπνιο του…
Να λυπάστε το έθνος που δε σηκώνει τη φωνή του
και δεν ξεσηκώνεται παρά μόνο όταν ο λαιμός του βρίσκεται ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα….
Να λυπάστε το έθνος που ο κυβερνήτης είναι αλεπού,
ο φιλόσοφός του ταχυδακτυλουργός
και η τέχνη του, τέχνη μπαλώματος και μιμικής….
Να λυπάστε το έθνος που υποδέχεται τον καινούργιο κυβερνήτη με σαλπιγκίσματα
και τον αποχαιρετά με γιουχαΐσματα,
για να καλοσωσορίσει και πάλι κάποιον άλλον με σαλπιγκίσματα….
Να λυπάστε το έθνος που οι σοφοί του σώπασαν με τα χρόνια
και που οι δυνατοί του άντρες είναι ακόμα στη κούνια….
Να λυπάστε το έθνος που είναι χωρισμένο σε κομμάτια
και που κάθε κομμάτι θεωρεί τον εαυτό του ένα έθνος...»
Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ (1933)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου