13 Φεβρουαρίου 1932
Ένας άνθρωπος βρίσκεται σ’ ένα περιβόλι μπροστά σ’ ένα πηγάδι κι ένα πράσινο δέντρο. Παίρνει μια πέτρα και τη ρίχνει στο πηγάδι προσέχοντας ν’ ακούσει τον αντίλαλο. Δεν ακούγεται τίποτε, αλλά τη στιγμή που η πέτρα θα ’πρεπε να ‘χει αγγίξει το νερό, σπάει ένα συννεφάκι πάνω από το δέντρο και το ποτίζει με μια ψιλή βροχή. Αυτή την εντύπωση έχω άμα διαβάζω τα γράμματά σου: η απάντηση έρχεται από αλλού.
Δεν έχω έναν άνθρωπο ούτε κοντά μου ούτε μακριά μου. Είναι περίεργο και πικρά διασκεδαστικό τώρα πια να παρακολουθώ πώς απομακρύνουνται οι άνθρωποι από μένα. Μη νομίζεις πως ξεχνώ ότι η ευγένεια του ανθρώπου είναι να δίνει.
ΜΕΡΕΣ Β'
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου