Χριστόφορος Λιοντάκης: Εστιατόριο

Μοιάζει τόπο προσκυνήματος
Στη θεότητα της καθημερινής μας ανόρθωσης
Τόπος χλοερός για φυτά και ζώα
Κάποτε και για τον άνθρωπο
Οι φωνές μπερδεύονται με τις
Κραυγές από τα θνησιμαία των ζώων
Κι οι σπαραγμοί των ψαριών
Κάνουν τα χείλη να τρέμουν
Χέρια τρυφερά
Πετσοκόβουν τρυφερά κρέατα τρυφερά
Τα χέρια ανήκουν σε μια κυρία
Η κυρία ανήκει στην εταιρία προστασίας ζώων
Πιο πέρα ο κύριος
Με πιρούνι και μαχαίρι
Εκσπλαχνίζει ένα κοτόπουλο
Σ' ερωτεύεται με τα μάτια
Καθώς καθαρίζει τα δόντια του
Φτύνει διακριτικά
Και φεύγοντας αφήνει
Το τηλέφωνο στο τραπέζι σου
Το εστιατόριο είναι η νεκρή φύση της ζούγκλας.


ΥΠΟΓΕΙΟ ΓΚΑΡΑΖ (1978)