Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014

Jens Peter Jacobsen: Grækenland (Ελλάδα)



Grækenland

Marmoret er hvidt,
Men det lyser ikke.
Søjlerne er slanke,
Men de knejser ikke.
Kapitælernes frodige Pragt er svunden.
Akantusløvet har rullet sig sammen,
Er visnet og faldet,
Smuldrende blander det sit Støv med Plintens.
Og de gyldne Skaaler er tomme,
Deres Malm har intet Mæle.
Hebe har kun Taarer,
Bakkos har kun Vinløv,
Døsigt lege Pantrene med Thyrsen.
Af Ælde ryster Zeus'es lokketunge Hoved,
Poseidon fægter sælsomt i Luften med sin Trefork,
Og Phøbus ser bedrøvet efter Solen;
De ledige Hestes Hove
Trampe paa den strængløse Lyre.
Muserne slumre,
Gratierne er skilte.

Men Lauren har alle sine Blade.
Mellem de Søjler staar der en Laure
Stærkstammet, lavstammet, storkronet og bred.
Nedover Søjlerne, rodfæstet i dem,
Løbe de tornede Ranker,
Leger det flimrende Løv
Af den Plante, hvis purpurgyldne Roser
Alle Sydens Kvinder elske.
Mange Mænds Blikke vogte paa Rosen.
Mange Blomster bæ'r den,
Og højt er de baarne,
Dog før Dagen vel er kommen,
Er dens Blomsterrigdom delt.

Men Lauren har alle sine Blade.


***


Griechenland

Der Marmor ist weiss,
aber er leuchtet nicht.
Die Saeulen sind schlank,
aber sie ragen nicht.
Der Kapitaele ueppige Pracht ist dahin.
Des Akanthus Laub hat sich zusammengerollt,
ist welk und gefallen
und mischt, im Zerfalle, den seinen dem Staube der Plinthen.
Und die goldenen Schalen sind leer,
ihr Metall hat nicht Mund mehr.
Hebe hat Traenen nur,
Bacchus Weinlaub allein,
und es ist Schlaf in der Panther Spiel mit dem Thyrsus.
Zeus lockenlastendes Haupt schuettelt vor Alter,
wunderlich ficht in der Luft Poseidon umher
mit den Dreizack
und Phoebus sieht der Sonne nach in Betruebung.
Der ledigen Rosse Huf
zerstampft die entsaitete Leyer.
Die Musen schlummernd,
die Grazien fort.
Aber der Lorbeer hat alle seine Blaetter.
Zwischen den Saeulen steht da ein Lorbeer
starkstaemmig, kurzstaemmig, grosskronig, breit.
An den Saeulen hinab, verwurzelt in sie,
laufen die dornigen Ranken,
spielt das flimmernde Laub,
das der Pflanze gehoert, deren purpurgoldene Rosen
alle lieben die Frauen des Suedens.
Vieler Maenner Weg geht die Saeulen vorbei,
alle Maenner Blicke wachen ueber die Rose.
Viele Blueten traegt die
und hoch sind sie getragen,
doch ehe der Tag noch recht kommt,
ist ihr bluehender Reichtum verteilt.
Aber der Lorbeer hat alle seine Blaetter.


Aπόδοση στα γερμανικά:
Rainer Maria Rilke


***


Ελλάδα

Λευκό είναι το μάρμαρο,
αλλά δεν λάμπει.
Λεπτοί είναι οι κίονες,
δίχως να ξεχωρίζουν.
Μεγαλοπρέπεια ασυνήθιστη στα κιονόκρανα κατοικεί.
Διπλωμένα της ακάνθου τα φύλλα,
μαραίνονται και πέφτουν,
συντρίμμια ανάμικτα με τη σκόνη των πλίνθων.
Και τα χρυσά κύπελλα αδειάσανε,
στόμα δεν έχουν πια.
Δάκρυα στάζει η Ήβη,
έρημο κληματόφυλλο ο Βάκχος,
και νυσταγμένο του πάνθηρα το παιχνίδι με τον θύρσο.
Του Δία οι βόστρυχοι τινάζονται στον χρόνο,
την τρίαινα ο Ποσειδώνας υπέροχα κραδαίνει στον αέρα,
και ο Φοίβος θλιμμένα κοιτά κατά τον ήλιο.
Οι οπλές των λεύτερων αλόγων του
συντρίβουν την άχορδη λύρα.
Λαγοκοιμούνται οι Μούσες,
οι Χάριτες απούσες.
Αλλά η δάφνη έχει όλα της τα φύλλα.
Στους κίονες ανάμεσα ορθώνεται μια δάφνη
μικρόκορμη, γερή, πλατιά, στεφανωμένη.
Κάτω απ’ τους κίονες ριζωμένη
απλώνεται αγκαθωτή περικοκλάδα,
στη φυλλωσιά της τρεμοπαίζουν χρυσοπόρφυρα ρόδα
που τ’ αγαπούν οι γυναίκες του νότου.
Πολλών αντρών ο δρόμος προσπερνά τους κίονες,
προσηλωμένα τα βλέμματα όλων είναι στον ανθό.
Πλούσιος είναι
και περήφανα ανεμίζει,
μα όσο κυλά η μέρα,
το ανθισμένο βασίλειο σκορπίζει.
Αλλά η δάφνη έχει όλα της τα φύλλα.


Απόδοση στα ελληνικά:
Νίκος Βουτυρόπουλος

Πηγή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου