Σοφοκλῆς: [Ἔρως ἀνίκατε μάχαν...]

Ἔρως ἀνίκατε μάχαν,
Ἔρως, ὃς ἐν κτήμασι πίπτεις,
ὃς ἐν μαλακαῖς παρειαῖς νεάνιδος ἐννυχεύεις,
φοιτᾷς δ᾽ ὑπερπόντιος ἔν τ᾽ ἀγρονόμοις αὐλαῖς•
καί σ᾽ οὔτ᾽ ἀθανάτων φύξιμος οὐδεῖς
οὔθ᾽ ἁμερίων σέ γι᾽ ἀνθρώπων.
ὁ δ᾽ ἔχων μέμηνεν.
σὺ καὶ δικαίων ἀδίκους φρένας παρασπᾷς ἐπὶ λώβᾳ,
σὺ καὶ τόδε νεῖκος ἀνδρῶν ξύναιμον ἔχεις ταράξας•
νικᾷ δ᾽ ἐναργὴς βλεφάρων ἵμερος εὐλέκτρου
νύμφας, τῶν μεγάλων πάρεδρος ἐν ἀρχαῖς
θεσμῶν. ἄμαχος γὰρ ἐμπαίζει θεὸς, Ἀφροδίτα.
νῦν δ᾽ ἤδη ᾽γὼ καὐτὸς θεσμῶν
ἔξω φέρομαι τάδ᾽ ὁρῶν ἴσχειν δ᾽
οὐκέτι πηγὰς δύναμαι δάκρυ
τὸν παγκοίτην ὅθ᾽ ὁρῶ θάλαμον
την δ᾽ Ἀντιγόνην ἀνύτουσαν.


***


Έρωτα στη μάχη ανίκητε,
Έρωτα που σ' ό,τι ρίξεις τη ματιά σου, αμέσως το σκλαβώνεις,
που στα μαλακά μάγουλα του κοριτσιού τις νύχτες σου περνάς,
πάνω απ' τη θάλασσα, πάνω απ' τ' αγροτόπια σεργιανάς
κι ούτε καν απ' τους αθάνατους θεούς κανείς δε σου ξεφεύγει,
ούτε κι από τους θνητούς ανθρώπους
κι όποιονε τσιμπήσεις, πάει! Τρελάθηκε!
Εσύ, τα μυαλά των δίκαιων ανθρώπων τα σαλεύεις, τα κορώνεις και τα κάνεις άδικα,
εσύ, την έχθρα έφερες ανάμεσα στο γιο και τον πατέρα
Νικάει ο ξάστερος ο πόθος της νύφης της καλής,
ο τιμητής των του κόσμου όλου νόμων
Ως ανίκητη που είναι, η θεά η Αφροδίτη μάς περιγελά,
όμως, ήδη κι εγώ ο ίδιος τώρα
παραφέρομαι, είμαι στους νόμους ενάντια,
μη μπορώντας να κρατήσω άλλο πια το μαύρο δάκρυ, ετούτα βλέποντας·
βλέποντας στον τάφο -το κοινό μας το γραφτό!-
να οδηγούν γοργά γοργά την Αντιγόνη

Απόδοση στα νέα ελληνικά:

Βασίλης Πανδής