Ἔτσι τοὺς βλέπω ἐγὼ τοὺς κήπους.
Στὸν κῆπο ἀπόψε μου μιλεῖ μιὰ νέα μελαγχολία.
Βυθίζει κάποια μυγδαλιὰ τὸν ἀνθοχαμόγελό της
στοῦ βάλτου τὸ θολὸ νερό. Καὶ ἡ θύμηση τῆς νιότης
παλεύει τόσο θλιβερὰ τὴν ἄρρωστη ἀκακία...
Ἐξύπνησε μία κρύα πνοὴ μὲς στὴ σπασμένη σέρα,
ὅπου τὰ ρόδα εἶναι νεκρὰ καὶ κάσα ἡ κάθε γάστρα.
Τὸ κυπαρίσσι, ἀτελείωτο σὰ βάσανο, πρὸς τ᾿ ἄστρα
σηκώνει τὴ μαυρίλα του διψώντας τὸν ἀέρα.
Καὶ πᾶνε, πένθιμη πομπὴ λές, τῆς δεντροστοιχίας
οἱ πιπεριὲς καὶ σέρνονται τὰ πράσινα μαλλιά τους.
Οἱ δυὸ λατάνιες ὕψωσαν μὲς στὴν ἀπελπισιά τους
τὰ χέρια. Κι εἶναι ὁ κῆπος μας κῆπος μελαγχολίας.
Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΡΑΜΑΤΩΝ (1919)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου