Να σ' ακούσω, πώς;
να μ' ακούσεις, γιατί;
ό,τι αφήσαμε φως
μας πατεί.
Μη με χάσεις, φωνή
έχω γίνει νερών,
στα φαράγγια αντιχτύπημα
αετήσιων φτερών.
Μη με χάσεις, η αφή
είναι μνήμη και ηχώ
άλλου κόσμου.
Λάλον ύδωρ ξυπνώ
στο εννοσίγαιο βουνό
και βαθαίνει ο Πλειστός μου.
Δελφοί, 1982
Η ΑΣΩΜΑΤΗ (1983)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου