Αν αυτό που από το κάθε σχήμα είναι
ήχος κι από τον ήχο ρώτημα
αν αυτό το ρώτημα που μες στα ηλιοστάσια
αυτόχθονο υλακτεί σαν τύμπανο νυκτόβιο
με ώχρες βαμμένο και όπια κίτρινο
μαβί άσπρο και πονεί
πονεί ατέλειωτα μες στα λιθόστρωτα του λόγου
αν αυτό που ακόμη ανθίσταται
ανυποχώρητο
αυτό το στερνό λέγω από πανάρχαιη καστανιά
κι από σχιστόλιθο ανθρωπολύτη κατακόρυφο
προεκταθεί ως την αγέρωχη σιωπή
αν μείνει κατάμονο
σ' αυτή την ερημιά της γνώσης
έτσι που να 'χει μέτρο
που να 'χει όγκο το μηδέν
αν πιεί τον ίσκιο του από έξαρση
ή στον αγέρα αφανιστεί από αυτάρκεια
κι αν το ικρίωμα που έστηνες σου ανατρέψει
Η ΚΛΙΜΑΚΑ ΤΟΥ ΛΙΘΟΥ (1964)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου