Ανάερος ίσκιος δεινοσαύρου στο λιθόστρωτο·
τα μεγάλα πολεμικά καράβια στο λιμάνι
με τις φανφάρες τους να παιανίζουν
είναι σειρήνα ασθενοφόρου πίσω μου
και πρέπει να γίνω ακόμα
πιο σκοτεινός και ανεξερεύνητος
αν θέλω να γλιστράω σαν της νύχτας τον αγέρα
ανάμεσα απ' τις λυκοπαγίδες.
Στα μεγάφωνα πάλι οι ίδιοι ρήτορες
μέτωπο μαύρο, μάτι αστρίτας
το ουρλιαχτό τους μέταλλο διαλεγμένο
βαθαίνει την ξεχασμένη πληγή που κακοφόρμισε
και πίσω πολύ πίσω οι μέρες
που έπεφταν βροχή τα σπιλάτσα'
τώρα μόνον ο βόγγος του αρχιπελάγου
μόνο το διοξείδιο μού μένει
κι ο ηθοποιός επί σκηνής συνεχίζοντας
για χιλιοστή φορά το μονόλογό του.
Αυτές οι μέρες με τα αισιόδοξα ταμπούρλα τους
οι θολές οι μέρες
που τις παραμόνευα με το τηλεσκόπιο
σημειώνοντας στα φύλλα του ατύπωτου τετράδιου
και τώρα φτεράκισμα τρομαγμένης μπεκάτσας.
Μα ωστόσο γραμμή για τις χαραμάδες
που πάνε να σβήσουν
βορά των φωτεινών επιγραφών
και λείψανα των σκελεθρωμένων προγόνων
που ασταμάτητα μου χτυπάνε την πόρτα.
ΣΧΙΣΤΟΛΙΘΟΙ, 1984
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου