Έκτωρ Κακναβάτος: Θεός ηλίθιος

Πώς του ήρθε να ελέγξει την κλόνιση
τον άψογο άξονα
την περιδίνιση της γης, έτσι έλεγε,
κι όλες τις νομιμοφροσύνες;
Άρχισε με κίτρινη κλωστή
στην άκρη ένα βαρίδι.
Βαθιά της άβυσσος εφέγγιζε,
γυάλινος ώμος οδαλίσκης,
ο νιοστός αιώνας·
μόνο το παράθυρο έδειξε να γέρνει λίγο
μιαν ανεπαίσθητη παρέκκλιση
ωσάν ωτακουστής
ή σα θεός ηλίθιος
στραμμένος βορεινά, χαμένος
μέσα σε απειροστά βλεννώδη.

Κάτω δεξιά είτανε πέντε ακριβώς.

Στρογγύλευε ο χρόνος όπως αφήνεται
στα γηρατειά
ή στο ρεύμα το χταπόδι
εκεί που κάποτε είτανε κεφάλι της Εκάβης.
Η οριζόντια γραμμή γυμνό του εργαστήριου
Η ήβη αδιάφορη λοφώδης
σαν μελανοδοχείο.

Ψηλά, μόνος του ο αμάραντος
αστρονομώντας.

(1973)


ΔΙΗΓΗΣΗ (1974)